Naomi en Julian, het avontuurlijke stel achter TravelSloth, zijn niet onbekend met het verleggen van hun grenzen. Met een passie voor duurzaam en immersief reizen, bevinden ze zich vaak in unieke en uitdagende landschappen over de hele wereld. Toen hun reizen hen naar Lombok, Indonesië brachten, konden ze de oproep van de vulkaan Mount Rinjani niet weerstaan, een van de meest iconische trekkingbestemmingen in Zuidoost-Azië. Naomi, vastbesloten om elk hoogtepunt te zien dat Indonesië te bieden had, overtuigde Julian om met haar mee te gaan voor een 2D/1N trek naar de Kraterkam, ondanks Julian’s gelofte om de actieve vulkaan nooit meer te beklimmen na zijn eerste uitputtende klim naar de top.
Hun reis naar de Krater Rand zou een van hun meest memorabele avonturen worden, gekarakteriseerd door adembenemende uitzichten, fysieke uithoudingsvermogen en een dieper waardering voor de ruige schoonheid van Rinjani’s vulkanische terrein.
Dag 1: De klim naar de kraterrand
De trekking begon in het dorp Senaru, gelegen op 600 meter boven zeeniveau. Na een vroege oproep om wakker te worden, werden Naomi en Julian naar het startpunt gebracht, waar een bescheiden ontbijt op hen wachtte. Vanaf daar voegden ze zich bij een groep andere trekkers, ieder even enthousiast maar bezorgd over de uitdagende dag die voor hen lag.
Het eerste gedeelte van de wandeling was deceptief rustig. Het pad slingert door dichte bossen, het was schaduwrijk en relatief zacht. Vogels zongen boven hun hoofd en het occasionele geritsel van bladeren duidde op de aanwezigheid van apen. Naomi en Julian gebruikten dit gedeelte om zich te acclimatiseren, kletsend met andere wandelaars en genietend van de weelderige omgeving. Het duurde echter niet lang voordat het pad begon te stijgen.
De luchtvochtigheid was meedogenloos en het stel bevond zich al snel doorweekt in zweet. Tussen Posities 1 en 2 werd het terrein steiler, met blootgestelde wortels en los zand die een element van onvoorspelbaarheid toevoegden aan elke stap. De dragers die de groep begeleidden – blootsvoets en met zware ladingen kampeermateriaal – waren een nederige aanblik. Hun veerkracht en vrolijke houding inspireerden Naomi en Julian om door te gaan.
Tegen de middag bereikte de groep een rustpunt nabij Positie 3, waar de dragers een eenvoudige maar bevredigende lunch van noedels en vers fruit bereidden. De pauze was kort maar verkwikkend, aangezien het pad dat hen te wachten stond nog veeleisender beloofde te zijn.
Terwijl het stel verder omhoog klom voorbij Positie 3, begon het landschap te veranderen. Het dichte oerwoud maakte plaats voor een open savanne, waar gras zich bewoog in de koele bries. De temperatuur daalde merkbaar, wat een welkome opluchting bood van de eerdere hitte. Maar het verlichten was van korte duur, want het pad werd dramatisch steiler. De laatste klim naar de Krater Rand was het meest uitdagende deel van de dag, met losse vulkanische grind die het moeilijk maakte om grip te houden.
De Krater Rand: Een Beloning Die De Inspanning Waard Is
Toen Naomi en Julian eindelijk de Krater Rand bereikten op 2.641 meter, werden ze begroet door een uitzicht dat niet te beschrijven was. Voor hen lag het immense Kratermeer, waarvan het turquoise water schitterde in het late namiddaglicht. Uit het midden van het meer steeg een kleinere vulkanische kegels op, een herinnering aan de krachtige en actieve natuur van Rinjani.
De camping was precair gelegen op de rand van de krater, met panoramisch uitzicht dat zich tot de zee uitstrekte. Toen de zon onder de horizon zakte en de lucht schilderde in tinten oranje en roze, verwonderden Naomi en Julian zich over de surrealistische schoonheid om hen heen. Ondanks hun uitputting, maakte het gevoel van voldoening en de majesteit van het moment elke stap de moeite waard.
Het diner die avond was een gemeenschappelijke aangelegenheid. De dragers hadden een warme maaltijd bereid, die het stel onder een sterrenhemel genoten. In warme lagen gewikkeld om de koude nachtelijke lucht te bestrijden, deelden Naomi en Julian verhalen met hun medetrekkers voordat ze vroeg naar hun tent gingen. De verwachting van een zonsopgang hield hun geest hoog terwijl ze in slaap vielen.
Dag 2: Zonsopgang op de Rand en de Afbraak
Het stel werd voor zonsopgang wakker, gewekt door hun gids voor de langverwachte zonsopgang. Toen ze uit hun tent stapten, werden ze begroet door een heldere, met sterren bezaaide lucht. De kou was bijtend, maar de belofte van het eerste daglicht was genoeg om de slaperigheid van de vroege ochtend van zich af te schudden.
Samengekropen met dampende kopjes koffie, keken Naomi en Julian hoe de zon begon op te komen. De eerste stralen verlichtten de ruige pieken rondom de krater, werpend lange schaduwen over het meer. In de verte zagen ze de Mount Agung van Bali oprijzen door de ochtendmist, een adembenemend gezicht dat hen even sprakeloos achterliet.
Na het ontbijt was het tijd om af te dalen. De reis terug naar Senaru was sneller maar niet minder uitdagend. Het losse grind dat moeilijk te beklimmen was, bleek nog lastiger tijdens de afdaling en het stel vond zichzelf vaak meerdere stappen tegelijk te glijden. Naomi en Julian wisselden lachend verhalen over elkaars onhandige vallen, hun geest werd omhoog getild door de gedeelde strijd.
Tegen de tijd dat ze de jungle bereikten, was de hitte teruggekeerd. Het loofbied bood enige verlichting, maar de fysieke tol van de trekking was duidelijk. Ondanks hun vermoeidheid gingen ze verder, gedreven door de wetenschap dat koele drankjes en een warme douche op hen wachtten aan de basis.
Reflecties over een Onvergetelijke Ervaring
Voor Naomi en Julian was de Krater Rand Trekking net zozeer een test van karakter als een fysieke uitdaging. De reis vereiste veerkracht, geduld en de bereidheid om ongemak te omarmen. Toch bood het ook momenten van ongeëvenaarde schoonheid en een diepere verbinding met de natuur.
“Deze trekking herinnerde ons waarom we reizen”, reflecteerde Julian later. “Het gaat niet alleen om nieuwe plaatsen zien, het gaat om jezelf pushen, plezier vinden in de strijd, en die momenten delen met de mensen van wie je houdt.”
Toen ze terugkeken op hun tijd op de Mount Rinjani, voelden ze een diep gevoel van dankbaarheid – voor de dragers die hun reis mogelijk maakten, voor de natuurlijke schoonheid van Lombok en voor elkaar. De Krater Rand Trekking had hen niet alleen geweldige herinneringen gegeven, maar ook hun liefde voor verkenning en avontuur herbevestigd.
