Voor Antonette, een gepassioneerde avonturier en de stem achter We12Travel, was de beklimming van Mt. Rinjani in Indonesië niet zomaar een andere trekking—het was de vervulling van een jarenlange droom. Het zaadje werd geplant in 2011 tijdens een wandelreis in Nieuw-Zeeland, toen een mede-reiziger verbluffende foto’s deelde van de ruige schoonheid van Rinjani. Toch vertraagden het leven, de logistiek en de timing haar plannen totdat september, jaren later, de kans zich eindelijk voordeed. Dit is het verhaal van haar 3D/2N trek naar de top en het meer—aangekleed met doorzettingsvermogen, vastberadenheid en de transformerende kracht van de natuur.
Uitstel en Voorbereiding
Antonette’s pad naar Mt. Rinjani was niet rechtlijnig. Ze twijfelde, aarzelde en stond op het punt de kans te laten schieten. Ondanks een solide voorbereidingsroutine—fitnessoefeningen, wandelingen in Alaska en een succesvolle klim van Mt. Batur op Bali—kroop zelftwijfel naar binnen. Een periode van bronchitis op Gili Air verhoogde haar zorgen, en een tijd lang leek het strand een veel veiliger, comfortabeler alternatief. Maar Antonette is niet iemand die laat dat angst haar avonturen bepaalt. Met aanmoediging van vrienden en een sterke vastberadenheid boekte ze haar trektocht en bereidde zich voor op haar eerste soloreis van meerdere dagen.
Dag 1: De Eerste Beklimming
De trekking begon bij zonsopgang, met Antonette die zich bij haar groep voegde: twee supersportieve Duitsers, Renate en Ulrich. De eerste klim van de voet van de berg naar de rand van de krater overbrugde 1.500 meter hoogteverschil in zes zware uren. Het pad wisselde tussen dichte bossen en steile open hellingen, met af en toe een glimp van de angstaanjagende krater gehuld in wolken. Tegen de middag kwam de realiteit van de trekking naar Mt. Rinjani naar voren. Het hoogteverschil was meedogenloos en de temperatuur daalde aanzienlijk naarmate de groep verder klom. Ondanks haar inspanningen kon Antonette niet bijblijven met haar metgezellen en besloot ze haar eigen tempo te volgen. Haar gids, een ervaren man met meer dan 20 jaar trekkingservaring op vulkanen, bleef aan haar zijde en moedigde haar aan: “Je kunt dit, mevrouw. Ik zie je stap—je bent sterk!” Bij de rand van de krater werd ze verwelkomd door een zee van draaiende wolken die het turquoise Segara Anak-meer onder zich bedekten. Hoewel het uitzicht beperkt was, voelde Antonette een enorm gevoel van voldoening toen ze die nacht in haar slaapzak kroop, uitgeput maar trots.
Dag 2: De Push naar de Top
Het wekkeralarm ging om 1:49 uur. Het was pitch-zwart, ijskoud en de top wachtte. In haar warmste kleding gehuld, zette Antonette haar hoofdlamp op en begon de steile klim. Het eerste uur voelde bijna verticaal, het tweede uur meer horizontaal, maar het derde was een onophoudelijke grind door losse vulkanische zand—aardig berucht onder trekkers vanwege de “twee stappen vooruit, één stap terug”-frustratie. Haar Duitse metgezellen gingen snel vooruit, terwijl Antonette zich de berg op haar eigen tempo trachtte te overwinnen. Op 3.300 meter hoogte was ze klaar om op te geven. De wind huilde, haar handen waren verdoofd en het losse zand leek vastbesloten om haar terug naar beneden te trekken. Haar gids bleef dicht bij haar en herinnerde haar eraan hoe ver ze al was gekomen. “Nog maar een uur,” zei ze tegen zichzelf. Het voelde als een eeuwigheid, maar ze zette door, kruipend in sommige gevallen, tot ze uiteindelijk de top in zicht kreeg.
De Top Bereiken
Na vier uur onophoudelijke klim bereikte Antonette de top van Mt. Rinjani. Op 3.726 meter boven zeeniveau stond ze boven de wolken. De euforie van het bereiken van haar doel bracht haar tot tranen. “Hoi, papa,” fluisterde ze naar de lucht, met het gevoel een diepe verbinding te hebben met haar overleden vader, alsof ze daarboven een beetje dichter bij hem was. De top was adembenemend. De horizon gloeide in de kleuren van de zonsopgang en de wereld beneden was een schilderachtig canvas van wolken, bergen en lucht. Antonette hield het iconische bord “Puncak Rinjani” vast, een glimlach verspreidde zich over haar gezicht ondanks de bijtende kou. “Ik heb het net gedaan,” dacht ze. “Ik ben in de hemel.”
De Afkomst en Uitdagingen van Dag Twee
Het afdalen van de top was een uitdaging op zich. Het vulkanische zand creëerde een glijdende sensatie die Antonette beschreef als “vulkaan schaatsen.” Het was stoffig, chaotisch en zwaar voor de benen. Toen ze terugkwam bij de rand van de krater, was ze volledig uitgeput, maar de dag was nog niet voorbij. Na het ontbijt begon de groep met de afdaling naar het meer en de warmwaterbronnen. Het rotsachtige pad bood wat verlichting van het zand, en de belofte van een warm bad in de minerale wateren hield Antonette in beweging. Bij het meer, omgeven door de pracht van de caldera van Mt. Rinjani, waste ze het stof en de vermoeidheid van zich af, genietend van een zeldzaam moment van rust. Maar de dag was nog niet klaar. De klim naar de tweede camping was bergop—een test voor zowel haar mentale als fysieke uithoudingsvermogen. Elke stap stuurde schokken van pijn door Antonette’s vermoeide benen. Tranen stroomden toen ze zich op haar gids leunde voor steun, door de uitputting heen duwend om de afgelegen camping net voor zonsondergang te bereiken.
De Laatste Dag
De laatste dag begon met een bittersweet gevoel. De trekking liep ten einde, maar de laatste afdaling lag nog in het verschiet. Het pad slingerde door dichte bossen en steile, zandige paden. In het begin had Antonette moeite om haar evenwicht te vinden, maar naarmate ze verder afdaalde, vond ze een nieuw ritme. Ze bewoog sneller, stuiterend over boomwortels en glijdend over de grond zoals een kind in een speeltuin. Het bos bood een gevoel van eenzaamheid dat ze in dagen niet had gevoeld. Apen keken nieuwsgierig toe vanaf de bomen, en de geluiden van de jungle vervingen de gesprekken van haar medetrekkers. Toen ze de voet van de berg bereikte, voelde Antonette een golf van trots en opluchting.
Reflectie op de Reis
De klim naar Mt. Rinjani was net zo slopend als Antonette had verwacht. De uitdagingen testten haar op manieren die ze niet had voorzien, maar de beloningen waren ongeëvenaard. De top, het meer, de kameraadschap van haar groep en de stille momenten in het bos combineerden zich tot een ervaring die ze nooit zou vergeten. Voor iedereen die overweegt de trekking naar Mt. Rinjani te maken, is Antonette’s advies simpel: bereid je goed voor, neem je tijd en omarm de reis. Het gaat niet alleen om het bereiken van de top—het gaat om het ontdekken van wat je in staat bent langs de weg.
