Melissa Hie, een designer overdag en een reisblogger uit passie, begon aan een van de meest uitdagende en lonende avonturen van haar leven: de trektocht naar Mt. Rinjani. Haar verhaal over het bereiken van de kraterrand gaat niet alleen over de fysieke prestatie, maar ook over doorzettingsvermogen, kameraadschap en adembenemende landschappen. Hier lees je hoe haar reis zich ontvouwde.
Het Begin van de Reis
Melissa’s reis naar Mt. Rinjani begon met een lange reis naar Lombok, Indonesië. Na aankomst op de Internationale Luchthaven van Lombok begon ze aan een kronkelige rit van drie uur door Mataram en het weelderige platteland. De smalle wegen, geflankeerd door kliffen en nieuwsgierige wilde apen, gaven een hint van het avontuur dat komen zou. Haar bestemming? Het dorp Senaru, het startpunt voor veel trekkers die de beroemde kraterrand van Mt. Rinjani willen veroveren.
Aangekomen in Senaru checkte Melissa in bij een rustieke lodge aan de voet van het pad. De eenvoud van de accommodatie – een kleine kamer zonder airconditioning – voelde als een passend voorproefje van de ruige trektocht die haar te wachten stond. Met slechts een paar uur daglicht over, besloot ze de nabijgelegen watervallen Tiu Kelep en Sindang Gila te verkennen. Over ondiepe rivieren en door schaduwrijke paden, genoot Melissa van de serene schoonheid van Lombok, een kalmte voor de storm van de klim.
Dag 1: De Wolken In
De trek begon bij zonsopgang. Terwijl het ochtendlicht door het regenwoudfilterte, vertrokken Melissa en haar groep vanaf de voet van het pad. Het pad begon zacht, leidend door weelderige groene bossen. Tegen de tijd dat ze Pos 1, het eerste controlepunt, bereikten, begon de klim meer inspanning te vergen. De steilte nam met elke stap toe, en Melissa merkte dat ze vaak stopte om haar adem te halen en van de omgeving te genieten.
Rond de middag arriveerden ze bij Pos 2 voor de lunch. Het team rustte onder een boomkruin terwijl de dragers een maaltijd van gebakken noedels en vers fruit klaarmaakten. Ondanks de energieboost bleek het middaggedeelte van de trektocht nog zwaarder. Het dichte bos maakte plaats voor mistige graslanden, en Melissa merkte dat de lucht dunner werd. Haar gids, Kecap, stelde haar gerust met een glimlach en bemoedigende woorden.
Naarmate ze Pos 3 naderden, werd het terrein rotsachtig en meedogenloos. De groep moest op sommige momenten op handen en voeten klimmen, waarbij de wandelstokken essentieel waren voor balans. Melissa herinnert zich een bijzonder steile sectie, treffend de “Rotsmuur” genoemd, als het moeilijkste deel van de trektocht. Ondanks de moeilijkheidsgraad, ging ze door, gemotiveerd door de kameraadschap van haar groep en de belofte van verbluffende uitzichten op de kraterrand.
Aankomst op de Crater Rim
In de late namiddag werd Melissa’s vermoeidheid vervangen door een gevoel van triomf toen het kamp bij de kraterrand in zicht kwam. De dragers hadden al hun tenten opgezet, en het team werd verwelkomd met warme bananenbeignets. De kraterrand bood adembenemende uitzichten op het vulkanische meer beneden, hoewel dikke mist sommige delen van het landschap bedekte. Melissa beschreef het moment als surrealistisch, een beloning voor elke stap die ze die dag had gezet.
Het diner was een eenvoudige maar bevredigende maaltijd onder de sterren. In haar fleecejack luisterde Melissa naar de geluiden van de berg—russelende gras, verre dierenroepen en af en toe een windvlaag. Die nacht viel ze in slaap met het gevoel van voldoening dat alleen komt door zowel fysieke als mentale barrières te overwinnen.
Dag 2: De Afdaling
De tweede dag begon met een zonsopgang die Melissa nooit zal vergeten. Staand op de rand van de krater, keek ze hoe het eerste licht van de dag de pieken en valleien van Mt. Rinjani verlichtte. Ondanks de vermoeidheid van de vorige dag, vernieuwde het uitzicht haar energie voor de afdaling.
De afdaling bleek een andere soort uitdaging te zijn. De steile, rotsachtige paden die Melissa de dag ervoor had beklommen, vereisten nu zorgvuldige navigatie om uitglijden te voorkomen. De ochtenddauw maakte de grond nat en verraderlijk, en ze vond zichzelf vaak op handen en knieën, waarbij ze rotsen vasthield voor stabiliteit. Haar benen brandden bij elke stap, maar het weelderige bos en de af en toe zichtbare kustlijn van Lombok hielden haar moraal hoog.
Een gedenkwaardig moment kwam toen de groep een groep dragers tegenkwam die omhoog sprintten. Blootvoets en met zware lasten, bewogen ze met een gemak dat Melissa alleen maar kon bewonderen. Het was een nederige herinnering aan de kracht en veerkracht van de lokale gemeenschap, van wie velen afhankelijk zijn van het trekkingstoerisme voor hun levensonderhoud.
Een reis om te herinneren
Toen Melissa eindelijk de voet van het pad in Senaru bereikte, was ze volledig uitgeput maar diep voldaan. De pijn in haar benen en het vuil op haar kleren waren eretekens. Reflecterend op haar ervaring, beschreef Melissa de trektocht als een van de moeilijkste dingen die ze ooit had gedaan, maar ook een van de meest lonende.
Door de 2D/1N Krater Rand Trek, veroverde Melissa niet alleen Mt. Rinjani, maar ontdekte ze ook een diepere waardering voor de natuur, de gemeenschap en haar eigen veerkracht. Haar verhaal is een bewijs van de kracht van avontuur en de ongelooflijke landschappen die wachten op degenen die het aandurven hun comfortzone te verlaten.
Melissa’s reis herinnert ons eraan dat het beklimmen van Mt. Rinjani niet alleen gaat om het bereiken van een bestemming—het gaat om de mensen die je ontmoet, de uitdagingen die je overwint en de herinneringen die je onderweg creëert.
