Voor Pete R., een gepassioneerde solo reiziger en fotograaf met meer dan tien jaar ervaring in het verkennen van de wereld, was het trektocht naar Mt. Rinjani een rite de passage. Bekend om zijn adembenemende uitzichten en zware paden, testte het beklimmen van Mt. Rinjani Pete’s uithoudingsvermogen, daagde zijn grenzen uit en bevestigde zijn liefde voor avontuur. Dit is het verhaal van zijn 3D/2N Summit en Lake Trek, een onvergetelijke reis door de op één na hoogste vulkaan van Indonesië.
De Opbouw naar de Uitdaging
Bij het inpakken voor het avontuur volgde Pete zijn minimalistische filosofie en nam alleen het noodzakelijke mee. Zijn rugzak bevatte wandelschoenen, ademende shirts, een lichte jas en zijn vertrouwde cameraspullen. Hoewel zijn lading licht was, was deze met intentie verpakt, een weerspiegeling van Pete’s jarenlange reiswijsheid. Maar geen enkele voorbereiding kon hem voorbereiden op de mentale en fysieke uitdagingen van het trektocht naar Mt. Rinjani.
Pete landde in Lombok met zijn vrienden, opgewonden maar ook een beetje angstig. Ze verbleven de nacht in een hotel vlakbij het startpunt van het pad, en een vroege briefing ‘s ochtends stelde de toon voor wat er komen zou. De gidsen legden de uitdagingen van de route uit en gaven een harde waarschuwing: Mt. Rinjani is geen trektocht voor de zwakke van hart.
Van Sembalun naar de Kam
De reis begon in Sembalun met een opwaartse tocht door een open grasvlakte. De vroege uren voelden bijna rustig aan, een misleidend begin van wat een zware klim zou worden. Pete en zijn groep maakten een korte pauze bij Pos 1, waar de eerste tekenen van het formidabele terrein van Rinjani zichtbaar werden.
Tegen de middag steeg het pad steiler op en veranderde in vulkanische as die zich aan hun laarzen vastklampte en onder hun voeten gleed. De zon brandde genadeloos, waardoor elke stap een test van uithoudingsvermogen was. Na bijna acht uur wandelen bereikten ze hun kamp op de rand van de krater. De uitzichten vanaf de kam—het Segara Anak-meer beneden en de top die erboven uitsteeg—veegden de vermoeidheid van de dag even weg.
Toen de zon onder de horizon zakte, bewonderde Pete het universum boven hem. Ondanks de zorgen over de felheid van de maan, onthulde de Melkweg zich, een fonkelend doek tegen de zwarte lucht. Met zijn camera en statief legde Pete de scène vast, een herinnering aan de schoonheid die te vinden is in de strijd.
De Laatste Stoot naar de Top
De dag begon in het donker van de nacht. Om 2 uur ‘s ochtends, gewapend met hoofdlampen en lagen warme kleding, begonnen Pete en zijn metgezellen hun klim naar de top. De vulkanische puin maakte elke stap een oefening in volharding—twee stappen vooruit, één stap terug. De dunne lucht maakte ademhalen moeilijk, en Pete worstelde om zijn ritme te behouden.
In het vierde uur, net voor de top, kwam Pete tegen een muur aan. Uitgeput en worstelend met de hoogte, overwoog hij om terug te keren. Zittend op een rots, viel hij in een korte, onbewuste slaap, alleen om wakker te worden door zijn gids. Aangemoedigd door zijn vrienden en gedreven door pure wilskracht, vond Pete de kracht om door te zetten.
Eindelijk, na vijf zware uren, stond Pete bovenop de top van Mt. Rinjani. Het gouden licht van de zonsopgang baadde de omliggende eilanden van Bali en Sumbawa in een gloed, en het kratermeer schitterde ver beneden. Het was een moment van triomf en reflectie—een zwaar verdiende beloning voor een zware klim.
De Beslissing om het Meer te Overslaan
Hoewel Pete op de top euforisch was, verslechterde zijn fysieke toestand naarmate de ochtend vorderde. Ernstige buikpijn dwong hem om eerder dan de rest van de groep af te dalen. Het vulkanische terrein verergerde zijn ongemak, en elke stap naar beneden voelde als een marathon.
Terug in het kamp nam de groep een moeilijke beslissing. Uitgeput en met gezondheidsproblemen in de groep kozen ze ervoor om het meer over te slaan en nog een nacht op de kam door te brengen. Voor Pete leek het idee om verder af te dalen die dag onmogelijk, en hij verwelkomde de kans om uit te rusten.
De Laatste Afloop
De laatste dag begon met een gevoel van vastberadenheid. Hoewel zijn maagklachten aanhielden, was Pete vastbesloten de trektocht af te maken. De gidsen boden aan zijn rugzak te dragen en gaven hem wandelstokken, wat zijn ongemak verlichtte en hem in staat stelde om zijn tempo te herstellen.
De afdaling naar Senaru was een lange, zware reis door dichte tropische bossen. Het steile pad zette hun al vermoeide benen op de proef, en de groep nam vaak pauzes om uit te rusten en zich te hydrateren. Toen ze het einde van het pad bereikten, mengden uitputting en opluchting zich.
Reflecties over Mt. Rinjani
Terugkijkend op de ervaring beschreef Pete de klim naar Mt. Rinjani als een van de moeilijkste uitdagingen die hij ooit had aangaan. De combinatie van hoogte, vulkanisch terrein en fysieke inspanning maakte het een trektocht als geen andere. Toch maakten het gevoel van prestatie en de adembenemende uitzichten elke zware stap de moeite waard.
Voor Pete was het trektocht naar Mt. Rinjani niet alleen het bereiken van de top—het ging om veerkracht, kameraadschap en het vinden van schoonheid in de strijd. Zijn reis dient zowel als inspiratie als waarschuwing: bereid je zorgvuldig voor, respecteer de berg en omarm de onvoorspelbaarheid van avontuur.
Toen Pete een ferry naar Gili Trawangan nam, zijn lichaam gesloopt maar zijn geest verheven, droeg hij de onuitwisbare herinneringen van Mt. Rinjani met zich mee—een reis van moed, groei en dankbaarheid.
