Angeline, een energieke reiziger uit de Filippijnen, begon aan een reis om de Mt. Rinjani te veroveren, de op één na hoogste vulkaan van Indonesië. Met een hoogte van maar liefst 3.726 meter bood deze actieve vulkaan een mix van ongeëvenaarde natuurlijke schoonheid, slopende fysieke uitdagingen en momenten van stille introspectie. Haar 3D/2N Cumbre en Meer Trek werd een bewijs van haar veerkracht en waardering voor de ongerepte pracht van de natuur.
Het Begin: Een Kustvoorloper
De dag begon vroeg in Senggigi, waar Angeline en haar vriendin om 5 uur ‘s ochtends werden opgehaald voor de rit van twee uur naar Senaru. Terwijl de auto over de kustwegen van Lombok reed, boden de rustige ochtenduitzichten een kort moment van kalmte voordat de fysieke beproevingen zouden beginnen. Bij aankomst in een herberg in Senaru voegde het duo zich bij een gemengd gezelschap van trekkers die zich voorbereidden op hun verschillende avonturen. Met pannenkoeken en hete thee voor het ontbijt, bevond Angeline zich omringd door medereizigers—sommigen probeerden een 2D/1N Cumbre Trek, anderen gingen voor de volledige 3D/2N reis.
Bij het trekkingstation voltooide de groep hun registratie en ontmoette hun gids. De groep van Angeline bestond uit negen personen uit verschillende landen. Hoewel ze aanvankelijk vreemden waren, zouden ze al snel de kameraadschap delen die alleen ontstaat door gezamenlijke strijd en triomf.
De Klim: Zweet, Apen en Volharding
De trek begon met een deceptieve gemakkelijke start, slingerend door een weelderig regenwoud met relatief milde hellingen. Angeline’s aanvankelijke optimisme vervaagde snel toen het pad steiler werd. Het gewicht van haar rugzak, vol met spullen die ze later zou toegeven onnodig te zijn, verergerde de last. Puffend en hijgend onder het tropische bladerdak, stond ze versteld van de dragers. Ze droegen alleen slippers en vervoerden tot 35 kilogram aan voorraden, en deze lokale bewoners bewogen zich in een constant ritme, vaak voorbij de worstelende wandelaars.
Na een uur bereikte de groep het eerste station. De korte rust was een opluchting, maar de realiteit van de zes uur die nog zouden komen, was ontmoedigend. Toen ze bij het derde station aankwamen, waren de dragers al bezig met het voorbereiden van de langverwachte lunch. Angeline beschreef de maaltijd—noedels, groenten, eieren en verse ananas—als eenvoudig maar verfrissend, een culinair oase midden in de veeleisende klim.
Naarmate het pad steiler werd, maakte het regenwoud plaats voor open, rotsachtige paden. De lucht werd koeler, en Angeline vond zichzelf alleen op gedeeltes van het pad, vergezeld van het geluid van ritselende bladeren en de occasionele makaken. Ze omarmde de eenzaamheid, vond rust in de interactie tussen haar uithoudingsvermogen en de omliggende wildernis.
Aankomen bij de Kraterwand: Boven de Wolken
De laatste duw naar de Kraterwand van Sembalun was de meest uitdagende. Het pad, nu een steile combinatie van losse stenen en rotsen, testte Angeline’s vastberadenheid. Elke stap vereiste een zorgvuldige balans, terwijl haar benen trilden van de inspanning. Haar vastberadenheid om het basiskamp te bereiken werd gevoed door de belofte van een welverdiende traktatie: een Snickers reep die in haar tas wachtte.
De laatste duw naar de Kraterwand van Sembalun was de meest uitdagende. Het pad, nu een steile combinatie van losse stenen en rotsen, testte Angeline’s vastberadenheid. Elke stap vereiste een zorgvuldige balans, terwijl haar benen trilden van de inspanning. Haar vastberadenheid om het basiskamp te bereiken werd gevoed door de belofte van een welverdiende traktatie: een Snickers reep die in haar tas wachtte.
Na zich in het kamp te hebben gevestigd, bezocht Angeline het uitzichtpunt aan de rand van de krater. Terwijl de zon onderging achter de verre pieken en de koele bries haar gezicht streelde, genoot ze van haar Snickers reep—de hardst verdiende hap chocolade die ze ooit had gehad.
Avond: Een Tent Onder de Sterren
Toen de nacht viel, daalde de temperatuur snel. De groep verzamelde zich rond warme drankjes en deelde verhalen voordat ze zich in hun tenten terugtrokken. Angeline beschreef de ervaring van kamperen aan de rand van de krater als zowel magisch als nederig. De sterren boven leken dichtbij genoeg om aan te raken, en de verre geluiden van de natuur herinnerden haar aan haar kleine plaats in het grote geheel.
De nacht was echter niet zonder zijn uitdagingen. De kou sijpelde door de lagen kleding en het occasionele geritsel van de wind tegen de tent verstoorde haar rust. Ondanks deze ongemakken was Angeline dankbaar voor de unieke ervaring—slapen op de rand van een actieve vulkaan, omringd door schoonheid en avontuur.
Reflectie: Een Reis van Kracht
Terugkijkend op haar eerste dag trekking op de Mt. Rinjani, kon Angeline niet anders dan haar verwondering uitspreken over de kracht die ze in zichzelf had gevonden. De fysieke eisen hadden haar tot haar grenzen gedreven, maar de beloningen waren onmeetbaar. Van de kameraadschap van haar groep tot de adembenemende uitzichten boven de wolken, elk moment droeg bij aan een onvergetelijk hoofdstuk in haar reisverhaal.
Voor Angeline was de Mt. Rinjani meer dan een wandeling—het was een reis van ontdekking, volharding en verbinding met de wilde schoonheid van de natuur. Terwijl ze zich voorbereidde op de uitdagingen van de volgende dag, droeg ze een vernieuwd gevoel van doelgerichtheid en een diepere waardering voor het avontuur dat haar naar het hart van Lombok’s iconische vulkaan bracht.
