https://www.youtube.com/watch?v=j69gVdI-h_0
Voor een vastberaden wandelaar was de trek naar de Mount Rinjani een test van uithoudingsvermogen, doorzettingsvermogen en de menselijke geest. Hun verhaal is er een van volharding door uitputting, adembenemende landschappen en de onmiskenbare aantrekkingskracht van de schoonheid van de natuur. Via hun vlog reizen we samen met hen, voelen elke stap, elke pijn en elke overwinning.
Het avontuur begon met een lange en zware reis naar Lombok. Een vlucht van drie uur, gevolgd door nog drie uur in een bus, liet de wandelaar moe maar vastbesloten achter. Ze kwamen laat in de nacht aan, en hun eerste uitdaging was een rusteloze slaap, wetende dat er een vroege start in de ochtend op hen wachtte. Ze maakten openhartige grappen over hun platte achterste na uren zitten, waarmee ze de toon zetten voor een reis die zowel uitputtend als gevuld met zelfspot zou zijn.
De beklimming van de Mount Rinjani begon met de begeleiding van een drager, een essentieel metgezel voor de trek. Tussen de dragers was er een baanbreker: de enige vrouwelijke drager in de groep, die een flinke 25 kilogram droeg met ongeëvenaarde vastberadenheid. Haar aanwezigheid was zowel inspirerend als symbolisch voor de veerkracht die nodig is om de Rinjani te overwinnen.
De trek naar POS 2 bood de eerste ervaring van Rinjani’s ongenadige terrein. De steile hellingen en losse paden stelden de vastberadenheid van de wandelaar op de proef. Tegen de tijd dat ze POS 3 bereikten, begon de uitputting zich te laten voelen, en de ooit zo enthousiaste gezichtsuitdrukking maakte plaats voor vermoeide glimlachen. Ze merkten op dat elk stuk pad steiler leek dan het vorige en noemden het een “weg van spijt”. Toch boden de kameraadschap van hun groep en de af en toe geplande pauze in lokale mini-markten momenten van vrolijkheid.
Toen ze dichter bij de Crater Rim Trek kwamen, werd de klim steiler en uitdagender. Het bereiken van hun kamp na bijna negen kilometer en meer dan acht uur trek was op zich al een overwinning. Ondanks de kou en honger voelde de wandelaar zich trots op hun prestatie, terwijl ze genoten van een welverdiend diner in hun tent. Terugkijkend op de reis van de dag, voelde het als een golf van trots voor het overschrijden van hun grenzen.
De push naar de top begon midden in de nacht, met dalende temperaturen en oplopende vermoeidheid. Het vulkanische zand bleek een geduchte tegenstander, die onder hun voeten gleed en hen dwong om één stap vooruit te zetten, alleen om twee stappen terug te glijden. De helling voelde als een loopband die op maximaal niveau stond, wat zowel hun fysieke als mentale uithoudingsvermogen op de proef stelde. Toch, toen de zon begon op te komen, vervaagde de strijd in verwondering. De schoonheid van de zonsopgang boven de top van de Rinjani maakte de zware klim de moeite waard.
De top bereiken was een bitterzoet moment. Ze hadden bereikt wat uren eerder nog onmogelijk leek, maar de afdaling stond nog op hen te wachten. De nadruk van de gids om snel te bewegen om het verkeer te vermijden, bracht de praktische uitdagingen van het trekken met tientallen anderen naar voren. Desondanks creëerden de gedeelde ervaringen een band tussen de wandelaars, een aangrijpend herinnering dat het beklimmen van de Rinjani de reis van het leven weerspiegelt: een zware reis, afgewisseld met momenten van onmiskenbare schoonheid.
De afdaling naar het Segara Anak-meer bracht nieuwe uitdagingen met zich mee. Het rotsachtige terrein strafte hun al vermoeide benen, en de gedachte aan nog vier uur wandelen woog zwaar. Maar de aantrekkingskracht van de warmwaterbronnen van het meer bood een broodnodige verlichting. Het weken in de natuurlijke poelen was een balsem voor hun vermoeide lichaam en geest, en bood een zeldzaam moment van rust te midden van de chaos van de trek.
De reis terug naar beneden via de Torean-route bood een verandering van scenery. Kronkelend door dichte bossen en langs onveilige kliffen, bood het pad zijn eigen spanning en uitdagingen. De wandelaar bewonderde het uitzicht en noemde de route “mooi en helend”. Hoewel fysiek uitgeput, namen ze de tijd om de natuurlijke wonderen die hen omringden te waarderen.
De reis eindigde in het dorp Torean, waar de wandelaar terugkeek op hun ervaring. De trek had hen tot hun grenzen gebracht, maar het bood ook diepe lessen over doorzettingsvermogen en de waarde van gemeenschap. Ze gaven hun gids en mede-wandelaars de eer voor het helpen door momenten van twijfel, en bewezen dat zelfs op de zwaarste beklimmingen we nooit echt alleen zijn.
De Mount Rinjani had zijn sporen achtergelaten, niet alleen als een fysieke uitdaging, maar als een reis van zelfontdekking. Het verhaal van de wandelaar is een bewijs van de kracht van het verleggen van grenzen om schoonheid en kracht te vinden op de meest onverwachte plaatsen.
Links
