De majestueuze toppen en adembenemende uitzichten van Mount Rinjani worden al lang in trekkingkringen genoemd als een uitdaging die de moeite waard is om aan te gaan. Voor Michelle, de avonturier achter de blog Full Time Explorer, was de keuze om de 3-daagse, 2-nachten trektocht naar de top en het meer te ondernemen een mix van nieuwsgierigheid en vastberadenheid. Haar reis ging niet alleen om het bereiken van de top, maar ook om zelfontdekking en de rauwe schoonheid van de natuur te ervaren.
Dit is het verhaal van Michelle, een verhaal van doorzettingsvermogen, kameraadschap en adembenemende landschappen.
Dag 1: De eerste stappen
Michelle’s avontuur begon chaotisch. Ze kwam laat op de avond aan en werd vroeg wakker, en vond zichzelf op de achterbank van een truck terwijl de wind door haar haren waaide op kronkelige wegen. De vermoeidheid van een slapeloze nacht verdween onder de warmte van de zon en de opwinding van het avontuur dat voor haar lag.
Haar groep, waaronder een vriendelijk Frans stel, verzamelde zich bij het registratiepunt van het park. Met de glooiende heuvels van het eerste traject voor zich begon de trektocht rustig. Michelle was geboeid door de silhouet van Mount Rinjani in de verte, een indrukwekkende voorbode van de uitdagingen die nog moesten komen.
De beklimming begint: Van Positie I naar Positie III
De eerste fase van de wandeling werd gekenmerkt door kameraadschap en rustpauzes. Bij Positie I ontmoette Michelle mede-trekkers, waaronder bekende gezichten van haar vlucht. Een humoristisch moment bij het “toilet” bracht de groep dichter bij elkaar, terwijl de dragers onvermoeibaar werkten om een maaltijd te bereiden – een onverwacht gastronomische ervaring op deze hoogte.
Toen de klim steiler werd richting Positie II, werden de realiteiten van de beklimming van Mount Rinjani duidelijk. Michelle was onder de indruk van de dragers, die met zware lasten op bamboestokken omhoog klommen terwijl ze muziek uit draagbare luidsprekers speelden. Hun mix van traditionele Indonesische liedjes en popnummers gaf een surrealistisch tintje aan de trektocht. Bij Positie III begon de vermoeidheid toe te slaan. De onophoudelijke helling testte elke spier, maar Michelle bleef gefocust, kracht puttend uit het ritme van elke stap.
Kamp op de kraterrand: Een kamer met uitzicht
Het bereiken van de kraterrand was een triomf. Het turquoise water van het Segara Anak-meer glinsterde beneden, omlijst door wolken die rond de toppen leken te dansen. Michelle nam een moment om van het uitzicht te genieten, en wisselde glimlachen uit met mede-trekkers die ook de uitdagingen van de dag hadden overwonnen.
Haar tent stond al klaar, opgezet door de dragers. De slaapzak en het gevoel van prestatie boden troost tegen de koude nachtelijke lucht. Toen de zon onderging en de lucht kleurde in tinten oranje en roze, reflecteerde Michelle op het kameraadschap en de vastberadenheid die haar tot dit punt hadden gebracht.
Dag 2: De Klim naar de Top
De tweede dag begon in het donker. Om 2 uur ’s ochtends begon Michelle aan de klim naar de top, onder het zwakke licht van hoofdlampen. De klim was uitputtend – een steile beklimming door vulkanische as die elke stap een gevecht maakte. Haar lichaam protesteerde, maar haar gids, Adi, moedigde haar aan om door te gaan. Hij bood woorden van steun en droeg zelfs haar rugzak een tijdje toen haar kracht het liet afweten. Uren later stond Michelle op de top, terwijl de zon opkwam en een panorama onthulde dat elke slopende stap de moeite waard maakte. Ze was overweldigd door de schoonheid – de ruige toppen, de uitgestrekte caldera en het gevoel op de top van de wereld te staan. De afdaling was niet minder uitdagend, met losse steentjes die zorgden voor wat Michelle “vulkanisch schaatsen” noemde. Glijdend over de met as bedekte hellingen bewonderde ze de landschappen die ze in het donker van de beklimming had gemist.
Het meer en de warmwaterbronnen
Terug bij de kraterrand genoot Michelle van een stevig ontbijt voordat ze begon aan de afdaling naar het meer. Het pad was rotsachtig maar beheersbaar, en de belofte van de warmwaterbronnen hield haar op de been. Aan de rand van het meer dompelde ze haar vermoeide benen in het warme, mineraalrijke water, terwijl ze voelde hoe de vermoeidheid verdween.
De lunch aan het meer was een korte pauze voordat de klim weer begon. Het traject omhoog naar het volgende kamp was zwaar, vooral met een verrekte spier die Michelle extra hinderde. Dankzij Adi’s onwrikbare steun en Michelle’s vastberadenheid zette ze door, stap voor pijnlijke stap.
Dag 3: Reflectie en afscheid
De laatste dag van de trektocht was een lange, afdaling door glibberig zand en dicht bos. Michelle had het aanvankelijk zwaar, maar vond al snel haar ritme en navigeerde met zelfvertrouwen over het pad. De eenzaamheid van het bos gaf haar de gelegenheid om te reflecteren op de ervaring, de uitdagingen die ze had overwonnen en de pure wonderen van Mount Rinjani.
Tegen de tijd dat ze de uitgang van het park bereikte, was Michelle zowel uitgeput als opgetogen. Ze had haar grenzen verlegd, enkele van de meest ongelooflijke landschappen van haar leven gezien en banden gevormd met mede-trekkers die de avonturen met haar hadden gedeeld.
Een reis om te herinneren
Voor Michelle was het beklimmen van Mount Rinjani meer dan een wandeling – het was een reis van veerkracht, ontdekking en verwondering. De uitdagingen testten haar fysiek en emotioneel, maar de beloningen waren ongeëvenaard. Van het kameraadschap op de kraterrand tot de sereniteit van het meer, elk moment was een herinnering waarom ze de onvoorspelbare schoonheid van reizen omarmde.
Haar verhaal dient als inspiratie voor iedereen die overweegt Mount Rinjani te beklimmen. Met voorbereiding, vastberadenheid en de bereidheid om ongemak te omarmen, biedt de 3-daagse, 2-nachten trektocht niet alleen een uitzicht, maar ook een transformerende ervaring.
