Voor Sarah Boyd was de reis naar de Rinjani meer dan alleen een hike; het was een test van uithoudingsvermogen, kameraadschap en de grenzeloze schoonheid van Lombok. Na wekenlang relaxen op de stranden van Bali en het onderdompelen in de levendige cultuur, begon zij met haar groep aan een uitdaging die hen ver buiten hun comfortzones zou brengen.
Dit was geen ontspannen wandeling. Het was een 3D/2N Summit- en Lake Trek die spectaculaire uitzichten, slopende beklimmingen en herinneringen zou opleveren die in de ziel gegrift zouden worden.
Dag 1: De klim naar de kraterrand
Het avontuur begon in het rustige dorp Senaru, de toegangspoort tot de Rinjani. De avond ervoor arriveerde Sarah laat, maar werd verwelkomd door haar gids, die haar groep naar hun lodge bracht, verscholen in de schaduw van de berg. Ondanks de diepe slaap die volgde, was de opwinding voor de reis die voor hen lag, voelbaar.
Bij zonsopgang maakten ze hun weg naar Sembalun, een dorp omgeven door weelderige velden, om zich in te schrijven voor hun klim. Het team, vol optimisme, poseerde voor foto’s en lachte over de taak die hen te wachten stond. Wat ze niet wisten, was dat de berg plannen had om hen nederig te maken.
Het eerste gedeelte van het pad begon rustig, slingerend door gouden graslanden en levendige chilivelden. Het regenwoud bood schaduw tegen de verzengende Indonesische hitte, en de lucht was levendig van het zoemen van de natuur. Het leek bedrieglijk gemakkelijk – frisse benen, hoge moraal en uitzichten die niet minder dan spectaculair waren.
Toen het tijd was voor de lunch, stond Sarah versteld van het feestmaal dat door de dragers was neergelegd. Fruitplaten, traditionele Indonesische gerechten en een gastvrijheid die de ruwheid van de trek overtrof. Deze dragers, die zware ladingen in slippers droegen, zouden al snel de onbezongen helden van de reis blijken te zijn.
Naarmate het pad steiler werd, steeg de groep snel in hoogte. Het dichte regenwoud maakte plaats voor rotsachtige paden, en de lucht werd dunner toen ze hun eerste kamp op 2.600 meter bereikten. Hier, op de rand van de krater, opende het uitzicht zich om het adembenemende Segara Anak-meer beneden te onthullen, waarvan het turquoise water glinsterde in het vervagende licht.
Toen ze het kamp bereikten, hadden de dragers de tenten al opgezet, slaapzakken uitgerold en het diner voorbereid. Terwijl Sarah naar het meer keek, maakte vermoeidheid plaats voor ontzag. De sterren verschenen een voor een en schilderden de nachtelijke hemel met een schittering die zelden gezien wordt. Morgen zouden ze de top aanvallen.
Dag 2: De Klim naar de Top
De wekker ging om 2 uur ‘s nachts, waardoor Sarah uit haar dunne slaap werd gehaald. De wind huilde tegen de tenten en de kou van de hoge hoogte beet door haar lagen. Maar de belofte van de top — en de zonsopgang — dreef haar vooruit.
Uitgerust met hoofdlampen begon de groep haar klim in het donker. De vulkanische bodem was los en meedogenloos, waardoor elke stap een strijd werd. “Twee stappen vooruit, één stap terug” werd het mantra terwijl ze de steile hellingen opklommen. Het enige licht kwam van hun hoofdlampen en de vage glans van sterren boven hen.
Toen de horizon begon te gloeien met hints van oranje, voelde Sarah een mengeling van uitputting en opwinding. De top was dichtbij, maar elke stap vereiste immense inspanning. Eindelijk, net toen de zon zich bevrijdde van de horizon, bereikte ze de top.
Vanuit 3.726 meter boven zeeniveau zag de wereld er volledig anders uit. De schaduw van de Rinjani strekte zich over het landschap, terwijl het een etherisch licht over het meer en de valleien beneden wierp. In de verte staken Bali en de Gili-eilanden door de ochtendnevel. De groep stond in stilte, terwijl ze het moment in zich opnamen. Voor Sarah was het een herinnering aan waarom ze gekomen was – om zich klein te voelen in de aanwezigheid van iets groots en krachtigs.
Dag 2: De afdaling naar het meer
Na de afdaling van de top keerde de groep terug naar de rand van de krater voor een welverdiend ontbijt. Maar de dag was nog lang niet voorbij. Ze zetten hun trek voort, dit keer scherp afdalend richting het Segara Anak-meer.
Het meer was een welkom gezicht na uren van uitputtende inspanning. Sarah en haar metgezellen aarzelden niet en dook in het koele water, waarbij ze het vuil van de klim afspoelden. In de buurt boden natuurlijke warmwaterbronnen verlichting voor de vermoeide spieren — een moment van pure vreugde in de schaduw van de vulkaan.
Het diner die avond was een gemeenschappelijke aangelegenheid, waarbij iedereen verhalen deelde over de overwinningen en uitdagingen van de dag. Het tweede kamp, gelegen nabij het meer, bood een zitplaats met uitzicht op een zonsondergang die de hele lucht in vlammen leek te zetten.
Dag 3: Een zacht afscheid
De laatste dag begon met een langzame klim uit de krater, het pad kronkelend door weelderige bossen gevuld met het geklets van apen. Na twee dagen van vulkanisch terrein was het groen een welkome verandering. De afdaling voelde bijna meditatief aan, een kans om na te denken over de reis en de vele lessen.
Tegen de late ochtend kwam de groep uit het bos en stapte terug in de warmte van de laaglanden. Hun avontuur was ten einde, maar de herinneringen — en het gevoel van voldoening — zouden voor altijd bij hen blijven.
Het Erfgoed van Rinjani
Voor Sarah was het trektocht naar de Rinjani meer dan een fysieke uitdaging. Het was een herinnering aan de schoonheid die bestaat buiten de gemakken van het dagelijks leven, een oproep om ongemak te omarmen in de zoektocht naar iets groters.
De 3D/2N Summit- en Lake Trek testte haar grenzen, maar het onthulde ook haar kracht. Van de kameraadschap van de groep tot de adembenemende landschappen, elk moment was een getuigenis van de magie van Rinjani.
Toen ze Lombok verliet, droeg Sarah een eenvoudige waarheid met zich mee: soms zijn de grootste avonturen degene die je verder van jezelf brengen.
