Jodie Dewberry, de energieke avonturier achter de Alajode Travel Blog, ondernam onlangs de Mt. Rinjani 2D1N Crater Rim Trek, een ervaring die haar fysieke grenzen testte, terwijl het haar de soort adembenemende uitzichten bood die de reden belichamen waarom zij reist. Bekend om haar passie voor betekenisvolle reizen en ethische avonturen, was Jodie’s reis op de iconische Mt. Rinjani in Indonesië niet zomaar een trekking, maar een bewijs van haar veerkracht en nieuwsgierigheid.
Een Rustige Prelude in Senaru
De reis begon in het pittoreske dorp Senaru, gelegen aan de voet van de machtige vulkaan. Aangekomen de dag voor de trekking, besloot Jodie de gelegenheid te gebruiken om de beroemde watervallen van Senaru te verkennen en zich voor te bereiden op het avontuur dat voor haar lag. Ze verbleef in een rustieke lodge omringd door weelderig groen en vond rust in de rustige sfeer, een scherpe tegenstelling tot de fysieke eisen die ze de volgende dag zou tegenkomen.
Tijdens een eenvoudig diner ontving Jodie een briefing over de trekking. Haar gids benadrukte het belang van een goed tempo, hydratatie en mentaal voorbereid zijn op de steile beklimmingen. Terwijl de zon onderging en de lucht met vurige tinten schilderde, pakte Jodie haar essentiële spullen: stevige wandelschoenen, lichte lagen en haar vertrouwde Canon-camera om elke stap van de reis vast te leggen.
Stijgen Door de Jungle
Bij zonsopgang vertrok Jodie samen met haar gids en de dragers, die moeiteloos manden met kampeerspullen en proviand op hun schouders droegen. Het pad begon rustig, slingerend door het dichte regenwoud, met het gezang van vogels als soundtrack van de ochtend. De aardse geur van vochtige bladeren mengde zich met de af en toe koele bries, wat een serene sfeer creëerde.
De eerste paar uur waren beheersbaar, maar naarmate de groep verder trok, werd het pad steiler. De lunch bij Pos II bood een welverdiende pauze. De dragers bereidden met verbazingwekkende efficiëntie een stevige maaltijd van gebakken kip, groenten en rijst, geserveerd met vers fruit. Terwijl Jodie van de maaltijd genoot, loerden ondeugende makaakapen in de buurt, hopend op restjes.
De middag bracht het meest uitdagende segment. Het regenwoud werd steeds dunner, vervangen door rotsachtig terrein en een onverbiddelijke helling. Elke stap vereiste concentratie, omdat losse stenen de footing onbetrouwbaar maakten. Toen Jodie het kamp bij de rand van de krater bereikte, was ze fysiek uitgeput, maar emotioneel opgetogen. Het zicht op Segara Anak, het kratermeer, dat glansde onder de ondergang van de zon, was een beloning die woorden te boven ging.
Het kamp, gelegen op 2.641 meter, bood een spectaculair uitzicht. Tentjes stonden verspreid over de bergrug, en toen de nacht viel, onthulde de heldere lucht een deken van sterren. Jodie trok zich terug in haar tent na een troostend diner van rijst en tempeh, dankbaar voor de warme slaapzak die haar beschermde tegen de koele berglucht.
Zonsopgang op de Tweede Top
De tweede dag begon veel eerder dan de dageraad. Om 3 uur ‘s ochtends vertrokken Jodie en haar gids voor de optionele tocht naar de tweede top, Mount Sangkareang. Gewapend met een hoofdlamp en wandelstokken begon Jodie het steile pad in de duisternis. De lucht was fris en de stilte diep, alleen onderbroken door het gekraak van vulkanisch grind onder haar voeten.
Toen ze de top bereikte net toen het eerste licht de horizon brak, bevond Jodie zich samen met haar gids—een zeldzaamheid op zo’n populaire trekkingbestemming. Vanaf de top keek ze uit over Segara Anak beneden en de torenhoge hoofdtop van Mt. Rinjani in de verte. De etherische schoonheid van het tafereel was een aangrijpende herinnering waarom ze deze uitdaging was aangegaan.
Na de afdaling naar het kamp bij de rand van de krater, wachtte het ontbijt—aangename maaltijd die haar geest weer opvrolijkte. De afdaling naar Senaru begon al snel, waarbij de groep door weelderige bossen trok die vol waren van het geluid van de natuur. Terwijl de afdaling makkelijker was voor de longen, was het zwaar voor de knieën en Jodie was dankbaar voor haar wandelstokken.
Reflecties over de Trek
Tegen het middaguur bereikte Jodie de poort van het nationale park, wat het einde van haar avontuur op Mt. Rinjani markeerde. Een feestelijke maaltijd van gebakken noedels en vers fruit was een passende afsluiting van de trekking. Terwijl ze rustte, omgeven door de serene schoonheid van het Senaru-bos, reflecteerde ze op de ervaring.
De Mt. Rinjani 2D1N Crater Rim Trek had haar op onverwachte manieren uitgedaagd. De steile beklimmingen, het onvoorspelbare weer en het veeleisende terrein testten haar fysieke en mentale uithoudingsvermogen. Toch waren de beloningen—onvergelijkbare uitzichten, een diepere verbondenheid met de natuur en een gevoel van persoonlijke prestatie—elke stap waard.
Voor Jodie was de trekking van Mt. Rinjani meer dan een fysieke reis. Het was een kans om de ruwe schoonheid van Indonesië te aanschouwen, om zichzelf uit te dagen en om verbinding te maken met de lokale cultuur en het milieu. Via haar blog hoopt ze anderen te inspireren om deze avontuur aan te gaan met respect en dankbaarheid voor de natuur.
Toen ze Senaru verliet, moe maar glimlachend, wist Jodie dat deze trekking altijd een van haar meest gekoesterde reisherinneringen zou blijven—a story she would share with her readers to inspire their own adventures.