Voor Jipp, een ervaren avonturier met een lijst vol bergen en uitdagingen, had Mt. Rinjani altijd een bijzondere aantrekkingskracht. Als een van de meest pittoreske vulkanen ter wereld, maakte de reputatie van de berg voor adembenemende uitzichten en zware tochten het een must-do. Toen de toegang via de Internationale Luchthaven van Lombok makkelijker werd, greep Jipp de kans om de legendarische top te beklimmen. Wat volgde was een reis die zijn fysieke uithoudingsvermogen op de proef stelde, mentale kracht vereiste en bescheiden lessen gaf over de onvoorspelbare kracht van de natuur.
Aankomst in Senaru: De Onverwachte Charme
Na een vroege vlucht van Kuala Lumpur arriveerde Jipp op de Internationale Luchthaven van Lombok, waar zijn klimpartner Rao hem opwachtte, die een dag eerder was aangekomen. Het duo stapte in een taxi voor de drie uur durende reis naar Senaru, een dorp aan de voet van Mt. Rinjani. Jipp had Senaru voorgesteld als een bruisend centrum voor trekkers, met uitrustingswinkels, pinautomaten en wisselkantoren op elke hoek. In plaats daarvan vonden ze een rustig landbouwdorp, een aangename maar verrassende tegenstelling tot zijn verwachtingen.
De terrassen rijstvelden en de koele berglucht betoverden Jipp, die snel begreep waarom Senaru een populaire stop was voor avonturiers. Hoewel tijdgebrek hen verhinderde de beroemde watervallen in de omgeving te verkennen, was de prachtige natuur op zich al de moeite waard. Na inchecken in een bescheiden pension en hun resterende rupiah te gebruiken om een kamer te boeken, gingen Jipp en Rao op zoek naar een trekkingbedrijf dat binnen hun budget paste.
Voorbereidingen en een Dosis Realiteit
Het regelen van een pakket voor de 3D/2N Summit en Lake Trek was niet goedkoop, maar Jipp kon de opwinding niet ontkennen toen het avontuur werkelijkheid begon te worden. De volgende ochtend, met Mt. Rinjani in volle zicht alsof het hen uitdaagde om het te heroverwegen, vertrok het duo naar Sembalun. Daar begon de reis echt.
Sembalun, een landbouwdorp aan de andere kant van de berg, dient als het typische startpunt voor trekkers die de top van Rinjani willen bereiken. Voor Jipp bracht het landschap van uitgestrekte vlaktes en weelderige graslanden herinneringen aan scènes uit De Hobbit.. The grandeur of the mountain ahead, combined with the simplicity of the village, felt like stepping into a storybook.
Dag Eén: De Wildernis In
De trek begon met een gevoel van verwondering. De weelderige vlaktes en gouden graslanden van het nationale park boden een levendig decor toen de groep het pad betrad. Het pad steeg geleidelijk op, en toen ze bij het tweede rustpunt aankwamen, veranderde een plotselinge regenbui het pad in een glibberige uitdaging. Jipp, altijd de vindingrijke avonturier, haalde een paraplu tevoorschijn, een unieke oplossing die hem nieuwsgierige blikken opleverde, maar hem droog hield.
Terwijl de regen aanhield, werd de beklimming van de kraterwand gevaarlijk. Jipp’s camera, altijd gereed om om zijn nek, voegde een extra laag bezorgdheid toe terwijl hij het gladde pad navigeerde. Ondanks de obstakels bereikte hij de kraterwand bij schemering, begroet door dikke mist die de beroemde uitzichten op het Segara Anak Meer verdoezelde. Toen de nacht viel en de temperatuur daalde, doofde Jipp’s enthousiasme toen de dragers onthulden dat hun slaapzakken doorweekt waren. Het was alleen dankzij de gulheid van hun gids, die zijn eigen slaapzak uitleende, dat ze een min of meer comfortabele nacht hadden.
Topaanval: Een Test van Wilskracht
Om 2 uur ‘s nachts werd Jipp wakker gemaakt voor de klim naar de top. Een lichte motregen en de aarzeling van de gids deden de groep twijfelen, maar Jipp’s vastberadenheid overwon. “Het weer op de berg verandert in een oogwenk”, dacht hij, en binnen 30 minuten voegden ze zich bij een rij trekkers die naar de top gingen.
Wat volgde was een slopende klim zoals Jipp die nog nooit had meegemaakt. Losse vulkanische bodem maakte elke stap tot een strijd, waarbij zijn sandalen, trouwe metgezellen bij veel eerdere trektochten, hem in de steek lieten. Glijdend achteruit met elke stap vooruit, begon Jipp zich voor het eerst af te vragen of hij wel fit genoeg was en of hij het zou redden. Rao, die Jipp’s worsteling voelde, zette zichzelf harder in, vastbesloten om zijn vriend aan te moedigen om door te gaan.
Het laatste stuk was een onophoudelijke klim over een blootgestelde kam, waarbij elke stap meer energie vergde dan Jipp dacht te hebben. Toch hield zijn mantra — “Eén stap tegelijk, en uiteindelijk heb je geen berg meer te beklimmen” — hem in beweging. En toen, na uren van lijden, dook de top op. Het uitzicht vanaf de top was precies zoals hij zich had voorgesteld: het smaragdgroene meer beneden, de ruige caldera en de naburige eilanden in de verte, allemaal baadend in het zachte ochtendlicht.
De Afdaling: Een Les in Bescheidenheid
De tocht terug naar het kamp was gemakkelijker, met daglicht dat het pad verlichtte en Jipp de opwinding van het naar beneden glijden over de losse grond liet ervaren. Maar het gevoel van opluchting was van korte duur. De gids kondigde aan dat de reis van de dag nog niet voorbij was: ze zouden naar het meer afdalen voor de lunch en vervolgens weer omhoog klimmen naar de tegenoverliggende kraterwand om het kamp voor de nacht op te zetten. Jipp’s spieren protesteerden bij de gedachte alleen al.
De afdaling naar het meer was zwaar, maar het bereiken van de rustige oevers bood een korte opluchting. De klim terug omhoog bleek echter nog uitdagender dan de poging naar de top van de ochtend. Steile, meedogenloze haarspeldbochten testten Jipp’s grenzen, maar de kameraadschap van andere trekkers en de adembenemende uitzichten boden net genoeg motivatie om door te zetten.
Reflecties over de Rinjani
Aan het einde van de trek was Jipp fysiek uitgeput maar emotioneel voldaan. Mt. Rinjani had hem bescheiden gemaakt, hem de waarde van doorzettingsvermogen en de kracht van de schoonheid van de natuur laten zien. Terwijl hij terugdacht aan de reis, verwonderde hij zich over de manier waarop de berg zowel ontzag als respect inspireerde.
Hoewel Jipp de uitdagingen niet had verwacht, had de ervaring een onuitwisbare indruk op hem achtergelaten. De berg, met zijn vurige geest en serene vergezichten, had hem meer gegeven dan alleen een trektocht — het had hem een verhaal gegeven dat het waard was om verteld te worden.
