Laura McFarland had niet gepland om een vulkaan te beklimmen toen ze in Indonesië arriveerde. Ze dacht aan zandstranden, warme golven en kleurrijke tropische drankjes voor haar drie weken in het land. Maar een foto van de Mt. Rinjani — een gigant van 3.726 meter die het skyline van Lombok domineert — veranderde alles. Het was een impulsieve beslissing, niet genomen uit logica, maar uit de wens om Indonesië vanuit een nieuw perspectief te zien. Wat volgde was een avontuur dat haar uithoudingsvermogen op de proef stelde, een adembenemende schoonheid liet zien en enkele van haar dierbaarste herinneringen opleverde.
Senaru: De poort naar Rinjani
De reis begon in het rustige bergdorp Senaru, gelegen aan de voet van de indrukwekkende Mt. Rinjani. Voor Laura en haar partner was het dorp meer dan alleen een startpunt; het was een plek om zich aan te passen aan het langzamere, aardse ritme van Lombok. Het stel had drie uur gereisd van de zuidelijke stranden van het eiland, met een tourpakket dat zorgde voor soepele overgangen, een comfortabele homestay en zelfs een korte wandeling naar de beroemde waterval Tiu Kelep.
De waterval — een torenhoge cascade van helder, brullend water — bood Laura haar eerste kennismaking met de natuurlijke wonderen die Lombok verbergt buiten haar kusten. De korte trek naar de waterval was glibberig en avontuurlijk, met het oversteken van beken en het navigeren over met mos bedekte rotsen. Maar de aanblik van de nevelige spuit van Tiu Kelep tegen de achtergrond van de dichte jungle was elke moeite waard. Het was een passend voorspel voor de uitdagingen en beloningen die haar te wachten stonden op de Rinjani.
Dag één: De jungle in
Bij zonsopgang verzamelde de groep zich, met de uitrusting veilig op een open vrachtwagen. Laura en haar partner voegden zich bij een handvol andere trekkers, lokale dragers en hun gids. Terwijl de vrachtwagen richting het dorp Sembalun rammelde, was de lucht geladen met zenuwachtige energie. De top van de Rinjani torende hoog boven hen uit, zijn top gehuld in dunne wolken, een stille herinnering aan de klim die hen te wachten stond.
De trek begon bescheiden, met een kronkelend pad door glooiende heuvels en stukken jungle. Het gelach van de dragers, het gekletter van hun bamboe manden en het af en toe geroep van wilde apen doorbraken de vroege ochtend stilte. Laura stond versteld van hun kracht en gemak — dragers die meer dan 20 kilo aan uitrusting droegen, vaak blootsvoets of in dunne sandalen, het steile pad met gratie navigeerden.
Naarmate de dag vorderde, werd het pad steiler en de lucht zwaarder. De middagzon brandde neer terwijl de groep stopte voor een pauze bij een van de kleine hutten langs de route. De dragers transformeerden het eenvoudige schuilplaatsje in een geïmproviseerde keuken en maakten mie goreng (gebakken noedels) met een efficiëntie die Laura zowel onder de indruk als dankbaar maakte. De maaltijd gaf haar energie voor het volgende deel, dat veel zwaarder zou blijken te zijn.
De rand van de krater: een welverdiende beloning
Tegen de late namiddag maakte het weelderige groen plaats voor het ruige vulkanische terrein. De haarspeldbochten werden steiler, en Laura stopte vaak om op adem te komen. De hoogte werd een subtiele tegenstander, haar spieren schreeuwden om verlichting terwijl de rand van de krater dichterbij kwam. Dragers haalden haar moeiteloos in, hun vrolijke houding een stark contrast met haar brandende dijen.
Uiteindelijk bereikte de groep de rand, hun kamp opgezet op de rand van de caldera. Onder hen lag het Segara Anak-meer, een turquoise juweel in het hart van de vulkaan. In de verte schemerde de top van de Rinjani zwak in het vervagende zonlicht, een onbereikbaar doel voor het moment. De dragers zetten de tenten op en serveerden een warme curry als avondmaal, terwijl de trekkers zich lieten onderdompelen in het surrealistische landschap. Vermoeid maar opgetogen viel Laura snel in slaap, wetende dat de echte uitdaging nog moest komen.
Dag twee: Een race tegen de dageraad
Om 2:30 uur ‘s ochtends kwam de groep in beweging. De lucht was ijskoud, hun adem zichtbaar in de gloed van hun hoofdlampen. De top wachtte, maar de weg ernaartoe was geen eenvoudige opgave. Toen Laura begon met de klim, leek het pad tegen haar te werken. Elke stap vooruit werd gevolgd door een halve glijder achteruit op het losse vulkanische grind. Het enige comfort was de gedeelde strijd — de flikkering van hoofdlampen die een kronkelende lijn van vastberadenheid omhoog de berg in vormden.
Uren gingen voorbij in de duisternis, de klim stal adem en energie. Laura begon de effecten van hoogteziekte te voelen — duizeligheid, tintelingen in haar vingers en een verontrustende duizeligheid. Haar gids bleef geduldig en ondersteunend, moedigde haar aan om uit te rusten en bood snacks aan om haar energie op peil te houden. Hoewel ze in de verleiding kwam om te stoppen, werd Laura’s vastberadenheid sterker. Ze was niet zo ver gekomen om terug te draaien.
Toen de eerste tekenen van roze en oranje de horizon kleurden, kwam de top eindelijk in zicht. Met de zon achter haar opkomend, bereikte Laura de top. Ze was overweldigd door het panoramisch uitzicht van 360 graden: de uitgestrekte oceaan, het levendige blauwe meer en de grillige bergkammen van de caldera. Het was een aanblik die stilte eiste, een schoonheid die woorden niet konden vastleggen.
De Lange Afdaling
Het afdalen van de top voelde als bevrijding. Het losse grind, dat een vijand was op de klim, werd een onverwachte bondgenoot, waardoor Laura zich gedeeltelijk naar beneden liet glijden, deels rennend, terug naar de rand van de krater. Het ontbijt stond klaar, een eenvoudige maar bevredigende maaltijd van eieren en koffie die haar energie een beetje herstelde.
De rest van de afdaling was een test van uithoudingsvermogen. Zes uur steile afdalingen eisten hun tol van Laura’s knieën en voeten. Het loof van de jungle bood schaduw, maar de onophoudelijke wortels en rotsen van het pad vereisten constante aandacht. Toen de groep de start van het pad bereikte, had vermoeidheid zich volledig van hen meester gemaakt. Het zien van de wachtende vrachtwagen bracht een golf van verlichting.
Reflecties over de Rinjani
Terug in haar homestay die avond, herbeleefde Laura de reis in haar gedachten. De trek naar de Mt. Rinjani was een van de moeilijkste fysieke uitdagingen die ze ooit had aangegaan, maar ook een van de meest lonende. De berg had haar grenzen getest, haar verder geduwd dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Ze had een kant van Indonesië gezien die ze niet had verwacht — een van ruwe, ongetemde schoonheid en ongelooflijke veerkracht.
Zou ze het nog een keer doen? Waarschijnlijk niet. Maar Laura wist dat het staan op de top van de Rinjani haar veranderd had, al was het maar een beetje. Het was een herinnering aan wat ze in staat was te bereiken en een bewijs van de beloningen die voortkomen uit het verlaten van je comfortzone.
De Mt. Rinjani was misschien wel haar grootste vijand geweest tijdens twee uitputtende dagen, maar het had haar ook herinneringen gegeven die haar leven lang zouden blijven.
