Alex, de levendige reisblogger achter Alex in Wanderland, is geen onbekende met het verleggen van haar grenzen. Van duiken in exotische wateren tot het vastleggen van haar reizen op afgelegen locaties, heeft ze haar leven opgebouwd rond verkenning. Haar recente trekking op Mt. Rinjani, de heilige vulkaan van Indonesië, bracht haar fysieke en mentale uithoudingsvermogen naar nieuwe hoogtes en creëerde een verhaal dat het waard is om te vertellen… en te herinneren.
Aankomst en de Eerste Stappen
De dag begon met een chaotische overtocht met de veerboot van Gili Trawangan naar Lombok, gevolgd door een hobbelige rit met de paardenkoets naar het beginpunt van het pad. Ondanks dat Alex’ groep—bestaande uit Anders, twee vrienden en koppels uit Spanje en Italië—vanaf vroeg in de ochtend begon, kwamen ze pas halverwege de ochtend op het pad door de gebruikelijke logistieke vertragingen die ervaren reizigers in Zuidoost-Azië gewend zijn.
De trekking begon met een gestage klim door weelderige regenwouden, waar torenhoge bomen schaduw boden maar de verstikkende luchtvochtigheid niet konden verlichten. Het pad was levendig met energie; de dragers snelden voorbij met zware ladingen gebalanceerd op bamboepalen, hun slippers klapten tegen het stoffige pad terwijl ze moeiteloos omhoog klommen.
Tussen de Wolken
Naarmate de groep hoger klom, maakte het regenwoud plaats voor een mystiek wolkenbos. Het zicht nam af toen de mist zich verspreidde, en Alex verloor vaak haar zicht op Anders, die slechts een paar stappen voor haar liep. Het pad, hoewel steil, was beheersbaar, maar elke stap omhoog bracht de belofte van dunner lucht en pijnlijke spieren.
De lunch kwam als een welkome onderbreking. Toen Alex bij het open veld aankwam, hadden de dragers al een geïmproviseerde keuken opgezet en hete borden gebakken rijst bereid. Ze was onder de indruk van hun efficiëntie en hun vermogen om een kaal stukje grond in enkele minuten om te toveren tot een bruisende keuken. Haar eigen snacks—een voorraad bananenbrood en cashewnoten—werden gekoesterde energieboosters voor de weg die nog voor hen lag.
Aankomst op de Crater Rim
De laatste klim van de dag was het zwaarste. Het pad werd steiler, en het schaduwrijke bos maakte plaats voor open savanne, waardoor de groep werd blootgesteld aan de brandende zon. Net toen Alex dacht dat haar benen het niet meer zouden houden, brak het pad door de wolken en onthulde een adembenemend panorama. Voor hen lag de rand van de krater, hun kamp voor de nacht.
Toen de zon onder de horizon zakte, stond Alex op 2.640 meter boven zeeniveau, kijkend naar beneden naar de turquoise uitgestrektheid van Segara Anak, het kratermeer, en de kleine vulkanische kegels van Mt. Barujari die oprijzen vanuit het midden. Verderop zag ze de Gili-eilanden en de Mt. Agung van Bali in de verte. De pure schoonheid van het uitzicht deed de vermoeidheid van de dag vervagen, al was het maar voor even.
De Bitterkoude Nacht
Kamperen op Mt. Rinjani was zowel magisch als uitdagend. Hoewel Alex aangenaam verrast was door de kwaliteit van de tenten en slaapmatten, was de ijskoude temperatuur een schok. Gewikkeld in elke laag die ze had meegenomen, kroop ze in haar tent, dankbaar voor de huurjas die ze had weten te onderhandelen als onderdeel van het trekkingpakket. De nacht bracht een mix van verwondering en angst—ontwaakt door het af en toe ritselen van de wind, droomde Alex vaak van te dicht bij de rand van de krater struikelen in het donker.
De Volgende Ochtend: De Afstieg naar de Krater
De volgende ochtend, na een eenvoudig ontbijt van toast en pannenkoeken, begon de groep de afdaling naar de krater. Het steile, losse terrein vereiste precisie, en elke stap was een zorgvuldige onderhandeling met de zwaartekracht. Na twee uur van kniebelastende inspanning bereikten ze Segara Anak, het meer dat verscholen ligt in de krater van Rinjani.
Het meer was een balsem voor hun vermoeide lichamen. Alex dompelde haar voeten onder in het koele water en liet de omringende rust over zich heen komen. Maar de natuur had meer verrassingen in petto; terwijl de groep ontspande, rolde er een dichte mist in, die het landschap transformeerde in een surrealistisch, droomachtig tafereel.
Warme Bronnen en Chaos van Apen
Dichte thermale bronnen in de buurt boden een welkome kans om de vuiligheid van het pad af te wassen. Het warme, zwavelhoudende water voelde als een gave na urenlang trekken. Alex kon niet anders dan zich verwonderen over hoe de geothermische wonderen van Indonesië haar deden denken aan de vulkanische landschappen van IJsland, een verrassende vergelijking die ze maar niet stopte te maken.
De rust was echter van korte duur, want ondeugende apen begonnen de groep te cirkelen, aangetrokken door de geur van voedsel. Hoewel Alex van hun capriolen genoot, hield ze haar camera goed in de gaten, niet bereid het slachtoffer te laten worden van hun nieuwsgierigheid.
De Laatste Klim
Na een lunch aan het meer stond de groep voor hun grootste uitdaging: de klim terug naar de tegenoverliggende rand van de krater. Dit stuk, gekarakteriseerd door eindeloze haarspeldbochten en los vulkanisch grind, testte Alex’ grenzen. Met elke stap vocht ze tegen de drang om te stoppen, vertrouwend op muziek van haar telefoon om de fysieke en mentale belasting te blokkeren. Toen ze eindelijk de rand bereikte, was ze totaal uitgeput, maar overweldigd door trots.
en Nacht Onder de Sterren
Het tweede kamp, gelegen aan de voet van het pad naar de top, gonste van anticipatie. Andere trekkers verzamelden zich, wisselden verhalen uit en motiveerden elkaar voor de volgende ochtend vroeg de top te bereiken. Uitgeput maar opgewonden, nestelde Alex zich in haar tent, haar geest vol twijfels over de zware klim die voor hen lag.
Een Avontuur om te Onthouden
Voor Alex was het trekken op Mt. Rinjani een van haar meest uitdagende en belonende ervaringen. De Crater Rim Trek bracht haar buiten haar comfortzone, testte haar uithoudingsvermogen en bood enkele van de meest adembenemende uitzichten die ze ooit had gezien. Het was een reis van extremen: verzengende hitte en ijskoude nachten, fysieke belasting en emotionele triomf, serene landschappen en chaotische momenten. Toch, terwijl Alex terugdacht aan haar tijd op de berg, wist ze dat het een avontuur was dat ze voor altijd met zich mee zou dragen—een herinnering aan haar veerkracht en haar onuitputtelijke liefde voor de wilde schoonheid van de wereld.
