https://www.youtube.com/watch?v=5Wgzgw5l7Aw
Voor de avonturiers Rishy en haar partner was de reis naar de top van de Mt. Rinjani een test van uithoudingsvermogen, wilskracht en mentale kracht. Hun driedaagse trektocht van twee nachten naar de op een na hoogste vulkaan van Indonesië liet hen onvergetelijke herinneringen achter—en geen gebrek aan uitdagingen. Dit is hun eerlijke en rauwe verslag van wat het kost om de Mt. Rinjani Summit Trek te overwinnen.
De Reis Begint: Een Ontzagwekkende Introductie
De reis begon met een medische controle, een formaliteit om ervoor te zorgen dat de wandelaars fit genoeg waren voor de zware klim die hen te wachten stond. Ondanks de korte test voelden Rishy en haar groep van dertien zich goed voorbereid toen ze aan hun avontuur begonnen. Beladen met zware rugzakken, leerden ze al snel dat de Mt. Rinjani meer vroeg dan alleen fysieke kracht. De torenhoge aanwezigheid van de vulkaan hing boven hen terwijl ze van de ene positie naar de andere klommen, waarbij elke stap de spanning—en de moeilijkheid—vergroeide.
Startend vanaf de basis, benadrukte hun wandeling snel de enormiteit van de uitdaging. Van het dragen van drie dagen aan kleding, snacks en uitrusting tot het navigeren over ongelijkmatige paden, realiseerden de wandelaars zich al snel het echte gewicht van hun onderneming. De eerste twee posities boden relatief beheersbare hellingen, maar voorbij de tweede positie begon het pad zijn meedogenloze klim.
De Onophoudelijke Klim: Positie Drie en Verder
Toen ze positie drie naderden, veranderde het terrein dramatisch. Losse vulkanische rotsen en steile paden vertraagden hun vooruitgang, en de fysieke tol van de tocht werd onmiskenbaar. Met elke stap vooruit duwde het losse grind hen een stap achteruit, wat een sisyfuswerk veroorzaakte dat zowel het lichaam als de geest op de proef stelde. De dragers van de groep, velen die in slippers liepen en tenten, kookuitrusting en voedsel droegen, inspireerden ontzag terwijl ze gracieus de berg op klommen.
De wandeling naar de rand van de krater dwong de groep om hun grenzen te confronteren. Rishy gaf openlijk haar worstelingen toe en vroeg zich af waarom ze zo’n zware klim was begonnen. Zij en haar partner begonnen het emotionele en fysieke gewicht van de reis te voelen en noemden de ervaring een “morale killer.” Toch duwden de adembenemende uitzichten en de kameraadschap met andere wandelaars hen vooruit.
Basiskamp: Een Moment van Rust
Bij het bereiken van de rand van de krater kwamen ze eindelijk aan bij het basiskamp, hun huis voor de nacht. Genesteld tussen dramatische vulkanische landschappen, bood het kamp een kort moment van rust. Ondanks hun vermoeidheid werden de wandelaars getrakteerd op een adembenemende zonsondergang, een levendige kleurenpracht die bijna surrealistisch leek. Voor Rishy was dit moment het hoogtepunt van de dag, een scherp contrast met de zware wandeling die eraan voorafging.
Toen de nacht viel, begon de wind op te steken, waardoor hun tent rammelde terwijl ze zich voorbereidden op een paar uren zonder slaap voor de laatste klim. De realiteit van de klim naar de top, die om 2 uur ‘s ochtends begon, hing groot boven hen, en vulde de wandelaars met een mix van angst en vastberadenheid.
De Klim naar de Top: Twee Stappen Vooruit, Eén Stap Achteruit
De klim naar de top begon in de duisternis, verlicht alleen door het zwakke licht van hoofdlampen en de constante beweging van wandelaars voor hen. Het pad was steil en bedekt met steenslag, waardoor elke stap een inspanning was. Voor elke twee stappen vooruit, gleden ze één stap terug, het meedogenloze terrein zuigend aan hun kracht. Onderweg kwamen ze een wandelaar tegen die in elkaar was gezakt, een sobering herinnering aan de moeilijkheid van de tocht.
Toen de dageraad naderde, onthulden de eerste zonnestralen het dramatische landschap waar ze doorheen trokken. De top stak voor hen uit, zijn onmetelijke hoogte zowel intimiderend als opwindend. Na uren van strijd bereikten Rishy en haar partner eindelijk de top, op 3.726 meter boven zeeniveau. Ze vierden de overwinning met Oreos, genietend van de triomf van het staan op de top van Mt. Rinjani.
De top bood ongeëvenaarde uitzichten op het Segara Anak-meer en de vulkanische kegels daarbinnen. Voor Rishy was het adembenemende panorama een passende beloning voor de zware reis. Toch gaf ze toe dat de tocht de moeilijkste was die ze ooit had ondernomen, een gevoel dat werd gedeeld door velen die de Mt. Rinjani Summit Trek proberen.
De Beslissing om Af te Daleren
Na het overwinnen van de top stond de groep voor een andere beslissing: doorgaan naar de volgende camping of beginnen met afdalen. Fysiek en emotioneel uitgeput kozen Rishy en haar partner ervoor om af te dalen. Hoewel de afdaling het adrenalinegevoel van de klim miste, stelde het ook zijn eigen uitdagingen. Het steile, glibberige terrein vereiste constante focus, en de afdaling bleek bijna net zo vermoeiend als de klim.
Reflecties over de Reis
Het verslag van Rishy biedt een onverbloemde blik op de realiteit van het wandelen van de Mt. Rinjani. Van de indrukwekkende zonsondergangen tot de fysieke en emotionele tol van de tocht, zij en haar partner ervaarden het volledige spectrum van hoogtes en laagtes. Ze kwamen de avonturen uit met een vernieuwd respect voor de berg en de veerkracht die hij vereist.
Hoewel hun reis allesbehalve gemakkelijk was, was deze onvergetelijk. Hun verhaal is een testament van de avontuurlijke geest, de kracht van vastberadenheid en de schoonheid van de meedogenloze landschappen van Mt. Rinjani. Voor degenen die de tocht overwegen, is Rishy’s advies duidelijk: bereid je voor op de uitdaging, omarm de strijd en geniet van de momenten van verwondering die het allemaal de moeite waard maken.
Links
