Of dat dachten ze. Terwijl veel wandelaars om 1:30 uur ’s ochtends opstaan om de top van de Rinjani te bereiken en de zonsopgang te bewonderen, maakte dit duo een gedurfde keuze: ze zouden de beklimming naar de top overslaan. In plaats daarvan bleven ze in het kamp om hun pijnlijke knieën en dijen te laten rusten en te genieten van de sereniteit van de sterrenhemel. Voor hen was het observeren van de Melkweg die zich over de hemel uitstrekte een ervaring die net zo magisch was als het bereiken van de top. Het was een moment van rust in een verder uitputtende tocht, en een moment dat ze voor niets zouden willen ruilen.
De tweede dag begon met een adembenemende zonsopgang die hen sprakeloos achterliet. De vurige kleuren boven het kratermeer schilderden een landschap dat zo surrealistisch was dat het uit een droom leek te komen. Het ontbijt bestond uit een eenvoudige maar bevredigende portie bananenpannenkoeken, die hen van energie voorzag voor de komende wandeling. Hun route leidde hen 600 meter naar beneden, naar het kratermeer, een afdaling die zowel glad als indrukwekkend was. Onderweg bewonderden ze vulkanische landschappen, het resultaat van de eerdere uitbarstingen van de Rinjani.
Het bereiken van het meer was op zichzelf al een beloning. Omringd door torenhoge kliffen en sprankelend water werden de wandelaars herinnerd aan de rauwe kracht en schoonheid van de natuur. Een uur wandelen vanaf het meer bracht hen naar de natuurlijke warmwaterbronnen – een moment van pure zaligheid na twee dagen van zweet en stof. Ze dompelden hun vermoeide spieren onder in de borrelende poelen en genoten van een zeldzaam moment van reinheid en verfrissing.
Maar de rust was van korte duur. Het pad klom al snel weer omhoog richting het basiskamp, en de beklimming was slopend. Gladde, stoffige paden en constante beklimmingen putten hun energie uit, terwijl de zon laag aan de hemel stond. Uiteindelijk bereikten ze het kamp, waar het vertrouwde aanzicht van hun blauwe tent een gevoel van opluchting en prestatie gaf. De avond eindigde met een troostrijke portie nasi goreng, gedeelde lachbuien en de voldoening van het overwinnen van weer een dag.
Op de derde en laatste dag had de vermoeidheid zijn tol geëist. De wandelaars werden stijf wakker, maar waren gemotiveerd, wetende dat ze bijna aan het einde van hun reis waren. Het ontbijt gaf hen een laatste energieboost terwijl het team hun spullen inpakte en aan de lange afdaling begon. Het pad was niet minder uitdagend: smalle, stoffige paden testten hun evenwicht, en af en toe uitglijden hield hen alert. Toch gaven de veranderende landschappen en de kameraadschap met hun medewandelaars hen de kracht om door te gaan.
Naarmate ze de finish naderden, steeg hun stemming. Het geluid van spelende kinderen en het zicht op de zee in de verte markeerden het einde van de tocht. Na zeven uur lopen kwamen ze eindelijk aan bij de basis, waar de dragers en gidsen die de reis mogelijk hadden gemaakt hen met een glimlach begroetten. Terugkijkend op hun ervaring voelden ze een mix van trots en opluchting, wetende dat ze iets buitengewoons hadden bereikt.
De vlog eindigt met een oprechte recensie van hun avontuur. Ze deelden de logistieke details: twee nachten, drie dagen, maaltijden, uitrusting en gidsen, alles voor een bescheiden bedrag van $195 per persoon. Ze prezen de dragers, vooral Tono, die zware ladingen droeg met onverwoestbare kracht en humor. Ze gaven toe dat de tocht moeilijker was dan verwacht en vergeleken het met het samenpersen van de Himalaya in drie dagen, maar ze zouden de ervaring voor niets willen inruilen.
De reis naar de Rinjani was uitputtend, maar ook transformerend. Voor deze wandelaars woog de romantiek van het avontuur – de sterren, het kratermeer, de kameraadschap – ruimschoots op tegen de ontberingen. Misschien keren ze niet terug naar de Rinjani voor een tweede tocht, maar hun verhaal is een eerbetoon aan de schoonheid en de uitdaging van deze opmerkelijke berg.
