https://www.youtube.com/watch?v=IX-oW1GUzXM
Sommige wandelingen testen je uithoudingsvermogen, andere stellen je vastberadenheid op de proef. Voor deze groep avonturiers was de beklimming van de Mt. Rinjani niet alleen een kwestie van hoogte; het was een test van vriendschap, vastberadenheid en de wil om innerlijke twijfels te overwinnen. Van beginners tot ervaren wandelaars, hun trek naar de top was gevuld met obstakels, momenten van kameraadschap en uiteindelijk triomf.
De Onwaarschijnlijke Groep
De groep was een mix van persoonlijkheden en achtergronden, samengebracht door een gedeeld doel. Gabriel, de organisator, had vrienden casual via Facebook uitgenodigd, zonder te weten dat hij een eclectische groep zou aantrekken. Irene, een wandelnieuweling, sloot zich aan zonder volledig te begrijpen welke uitdaging hen te wachten stond. KK, een zelfverklaarde foodliefhebber en ongeoefende avonturier, meldde zich spontaan aan, om de komende maand in intensieve training door te brengen. En toen was er CH, een familielid van 60 jaar met meer nieuwsgierigheid dan voorbereiding, maar met een vastberadenheid die de hele groep zou inspireren.
Deze diverse mix van leeftijden, fitnessniveaus en wandelervaringen droeg alleen maar bij aan het avontuur. Ze waren verenigd door de gedeelde opwinding om een van de meest uitdagende pieken van Indonesië aan te pakken, zonder te weten welke beproevingen hen te wachten stonden.
De Eerste Stappen
Het avontuur begon met een vroege start vanuit hun verblijf, waar de imposante figuur van de Mt. Rinjani in de verte te zien was. De sfeer was hoog toen ze medische controles ondergingen bij het startpunt, een verplichte procedure om de veiligheid te waarborgen. Voor CH was het beheren van hoge bloeddruk een extra uitdaging, maar zijn vastberadenheid was onwankelbaar.
Het eerste stuk van de wandeling, van Post Eén naar Post Twee, bleek deceptief moeilijk voor de groep. Ondanks dat het als het gemakkelijkste stuk werd aangeduid, werden de steile hellingen en vulkanisch stof een zware beproeving voor hun uithoudingsvermogen. KK maakte een grapje dat zijn overmatige eetgewoonten de klim meer als boetedoening deden voelen, terwijl CH, bijgenaamd “Oom CH”, iedereen verbaasde met zijn onophoudelijke tempo, waarmee hij de bewondering van zijn jongere metgezellen won.
De lunch bij Post Twee was een welkome pauze. De dragers verrasten de groep met een maaltijd van roergebakken groenten, rijst en eieren, bereid op eenvoudige buitenfornuizen. De kameraadschap groeide terwijl ze lachten en zich verwonderden over het vermogen van de dragers om 20 kilo aan benodigdheden in slippers te dragen.
Aankomst op de Craterrand
Naarmate de groep verder naar de Craterrand klimt, nam de klim toe in intensiteit. Losse rotsen en de dunnere lucht begonnen hun tol te eisen. Gabriel’s bemoedigende woorden naar Irene—”Nog maar een paar meter!”—hielden de groep gemotiveerd, zelfs toen de vermoeidheid zich begon te laten voelen.
Toen ze eindelijk het basiskamp bij de Craterrand bereikten, nam het uitzicht hun adem weg. Een adembenemende zonsondergang verlichtte het kratermeer beneden, een surrealistische beloning voor hun inspanningen. Maar toen de nacht viel, daalde de temperatuur snel, wat de groep verraste. KK, die rigoureus had getraind, gaf toe dat hij niet voorbereid was op de bijtende kou. CH, uitgeput maar vastbesloten, besloot vroeg in de tent te rusten om energie te sparen voor de laatste klim naar de top.
De Klim naar de Top
Om 1:40 AM begon de groep hun klim naar de top onder de dekking van de duisternis. De klim was uitputtend, met losse vulkanische zand die elke stap deed voelen als twee stappen terug. Irene worstelde om het tempo bij te houden, waarbij ze 13 seconden per pijnlijke stap nam. Aanmoedigingen van Ian en de gidsen hielden haar in beweging en versterkten het belang van reizen met de juiste mensen.
CH, ondanks zijn eerdere energie, begon zich moe te voelen naarmate de klim steiler werd. De gidsen boden een helpende hand en trokken hem vooruit toen zijn benen dreigden te bezwijken. Gabriel’s emotionele steun hield de groep verenigd, waarbij hij hen eraan herinnerde dat de top een gedeeld doel was.
Eindelijk, na uren van doorzettingsvermogen, bereikten ze de top. Het uitzicht was onbeschrijfelijk—majestueuze pieken verlicht door zonlicht, het kratermeer glinsterend beneden en wolken die zich eindeloos over de horizon uitstrekten. CH’s stille vastberadenheid had hem naar de top gedragen, en KK’s maandlange training had zich volledig uitbetaald. De groep vierde samen, overweldigd door de prestatie.
Reflecties op de Afdaaltocht
De afdaling, hoewel fysiek gemakkelijker, was een emotionele reis. Vermoeidheid drukte zwaar, en de groep worstelde om hun evenwicht te behouden op het losse grind. Toch droeg het gevoel van voldoening hen verder. Ze hadden hun fysieke grenzen overschreden, waren sterker geworden door gezamenlijke strijd en stonden op een van de mooiste toppen van Indonesië.
Voor CH was de ervaring transformerend. “Ik had nooit gedacht dat ik dit op mijn 60e zou kunnen doen”, reflecteerde hij. “Maar met de juiste mensen en een beetje vastberadenheid is alles mogelijk.” Gabriel’s sentiment weerspiegelde dit: “De top is slechts de kers op de taart. De echte beloning is de reis en de mensen die het met je delen.”
Een Reis die de Moeite Waard is om te Herhalen
Terug op hun verblijf, gehavend maar euforisch, kon de groep niet stoppen met terugdenken aan de klim. Ondanks de pijn en vermoeidheid bleef de aantrekkingskracht van Mt. Rinjani hangen. Voor velen van hen was dit niet het einde—het was het begin van een nieuw hoofdstuk in hun wandelavonturen.
Hun verhaal is een getuigenis van de kracht van veerkracht, teamwork en de magnetische aantrekkingskracht van de schoonheid van de natuur. Het beklimmen van Mt. Rinjani was misschien wel het moeilijkste wat ze ooit hadden gedaan, maar het was ook het meest lonende. Voor degenen die de klim overwegen, is hun advies duidelijk: “Ga met de juiste mensen, bereid je goed voor en omarm elke uitdaging. De top is slechts het begin van wat Mt. Rinjani te bieden heeft.”
Links
