https://www.youtube.com/watch?v=5dDXuUJI3nI
Voor Tanya en Adam, twee reisvloggers die bekend staan om hun avontuurlijke geest en eerlijke storytelling, was het beklimmen van de Mt. Rinjani een test van zowel uithoudingsvermogen als zelfontdekking. Terwijl ze begonnen aan wat ze omschreven als de moeilijkste trek van hun leven, onthulde hun reis de ongerepte schoonheid van de berg en de diepe uitdagingen die gepaard gaan met het beklimmen van een van Indonesië’s meest formidabele pieken.
Een uitdaging die de verwachtingen overtrof
Vanaf het begin wisten Tanya en Adam dat de Mt. Rinjani hen uit hun comfortzone zou duwen. Met een hoogte van 3.726 meter is de imposante vulkaan de thuisbasis van een gigantisch kratermeer, een actieve vulkaan en een meer van meer dan 200 meter diep. De schoonheid van de berg is alleen te evenaren door de moeilijkheid, een feit dat ze met elke stap zouden gaan waarderen.
Hun reis begon vroeg, omringd door de weelderige jungle en glooiende heuvels van Lombok. Na een snel ontbijt ontmoetten ze hun gids, Lim, en twee draagdragers, Agus en G, wiens herculeaanse taak het was om 30 kilogram aan uitrusting en voedsel voor de trek te dragen. Het team reed vervolgens naar Sembalun, het startpunt van de wandeling, waar ze medische testen ondergingen — een serieuze hint van de uitdagingen die voor hen lagen.
Dag 1: Een langzaam begin dat intens werd
De trek begon met een bedrieglijk gemakkelijke klim door open graslanden. Het uitzicht was sereen, maar de echte uitdaging lag voor hen. Toen Tanya en Adam hun eerste rustplaats bereikten, voelden ze zich energieker, zelfs stuitten ze op een duikmaatje van hun avonturen op de Gili-eilanden — een vrolijk herinnering aan de kleine wereld van reizen.
Na de lunch werd het pad echter steiler en veeleisender. De middagzon brandde neer en het terrein werd ruw, waardoor elke stap een strijd werd. Toen ze hun eerste kamp bereikten, acht uur na de start van de trek, was de vermoeidheid duidelijk merkbaar.
Het kamp, gelegen aan de rand van de krater, bood een adembenemend uitzicht op het meer en de top, een perfect decor voor de zonsondergang. Toen de nacht viel, bewonderde het stel de Melkweg, een verbluffende beloning voor hun inspanningen. Ondanks het comfort van hun knusse tent, was de verwachting van een klim naar de top om 2 uur ‘s nachts nog steeds groot.
Dag 2: De Klim naar de Top
In de dode van de nacht werden ze wakker door de vrieskou en vermoeidheid. Met slechts vier uur slaap dronken ze koffie om hun lichaam van energie te voorzien en begonnen ze de klim in het donker, waarbij hun hoofdlampen het smalle pad verlichtten. De beklimming was uitputtend, met losse vulkanische puin die ervoor zorgde dat ze bijna elke stap terug slipten.
Tanya vond zichzelf zowel fysiek als mentaal uitgeput. Haar benen deden pijn door de wandeling van de dag ervoor, en het steile, glibberige terrein testte haar vastberadenheid. Maar toen de zon begon op te komen en de lucht in tinten van rood en oranje schilderde, voelden ze een hernieuwd gevoel van vastberadenheid.
De top bereiken was een diep moment voor beiden. Tanya dacht na over het gevoel van voldoening en kracht dat ze voelde, zich realiserend dat ze meer in haar mars had dan ze dacht. Adam deelde haar sentiment, en beschreef de top als zowel fysiek veeleisend als emotioneel belonend.
De afdaling: Een test van geduld
Even uitdagend als de klim was, bracht de afdaling zijn eigen moeilijkheden. Tanya, die soms onhandig is, moest het glibberige terrein met uiterste zorg navigeren. Ze gebruikte trekkingstokken voor de eerste keer en vond ze onmisbaar voor het behouden van haar balans. Het stel’s gids, Lim, bleef dicht bij hen, bood ondersteuning en zorgde voor hun veiligheid.
De afdaling naar de krater onthulde weer een ander indrukwekkend aspect van het landschap van de Mt. Rinjani. Het meer in de krater, met zijn serene wateren en vulkanisch decor, voelde als een verborgen wereld. Onderweg kwamen ze een zwangere aap tegen, liefkozend Ratu genoemd door hun gids, wat een moment van luchtigheid toevoegde aan de zware trek.
Dag 3: Doorzetten tot het einde
De laatste dag was een echte uithoudingstest. Tanya en Adam begonnen hun afdaling terug naar Sembalun, door ruw terrein en dichte jungle. De fysieke tol van de trek was duidelijk zichtbaar, maar het stel bleef doorzetten, aangemoedigd door hun gids en de gedachte aan het voltooien van deze monumentale reis.
Toen de duisternis viel, zetten ze opnieuw hun hoofdlampen op, navigerend over het pad onder het bladerdak van de jungle. Het was een nederige ervaring, maar ook eentje die hun veerkracht benadrukte.
Reflecties over de Trek
Voor Tanya was de trek evenzeer een mentale uitdaging als een fysieke. Ze gaf later toe dat ze niet helemaal eerlijk was over hoe zwaar ze het vond, maar toen ze terugkeek, voelde ze zich trots op haar doorzettingsvermogen. De ervaring leerde haar de waarde van het doorzetten van ongemak en het omarmen van uitdagingen, wat haar een hernieuwd gevoel van zelfvertrouwen en vastberadenheid gaf.
Adam deelde haar gevoelens en stond stil bij de ongerepte schoonheid van de berg en de kameraadschap die ze deelden met hun team. Het stel benadrukte ook het belang van het kiezen van een verantwoordelijke trekkingmaatschappij, en merkte hun dankbaarheid op voor een team dat niet alleen voor hun behoeften zorgde, maar ook de schoonmaak van het pad prioriteerde.
Een reis om te herinneren
De trek van Tanya en Adam op de Mt. Rinjani was meer dan alleen een wandeling; het was een transformerende reis. Door de fysieke pijn en de mentale obstakels ontdekten ze een diepere waardering voor de natuur, hun eigen capaciteiten en de kracht van doorzettingsvermogen.
Hun verhaal is een getuigenis van de aantrekkingskracht van de Mt. Rinjani — een plek waar schoonheid de uitdaging ontmoet, en waar elke stap, hoe moeilijk ook, leidt naar een groter gevoel van voldoening.
Links
