Voor Eugene Kaspersky is de aantrekkingskracht van vulkanen onweerstaanbaar—een fascinatie die is ontstaan door jarenlange verkenningen van vurige pieken over de hele wereld. Zijn recente beklimming van de Rinjani, Lombok’s iconische vulkaan, was niet zomaar een avontuur; het was zijn zwaarste tot nu toe, waarbij zijn uithoudingsvermogen en doorzettingsvermogen op de proef werden gesteld als nooit tevoren. Gelegen op het idyllische Indonesische eiland Lombok, had de 3.726 meter hoge piek van de Rinjani al lang zijn aandacht getrokken. Maar het was niet alleen de uitdaging van het beklimmen van een actieve vulkaan die hem aantrok; het was ook de belofte van adembenemende uitzichten, serene calderalandschappen en een reis door de ongerepte schoonheid van de natuur. Na een drukke zakenreis in Bali greep Eugene de kans om de Rinjani te beklimmen, waarbij hij werk combineerde met zijn passie voor vulkanologie in een onvergetelijke ervaring.
Een reis naar de kraterrand
Eugene’s avontuur begon op een verzengende ochtend in augustus. Zijn groep vertrok vanuit het basiskamp op 1.150 meter hoogte, met als doel de steile klim naar de kraterrand op 2.639 meter. Het eerste deel van de route was bedrieglijk eenvoudig, kronkelend door weelderige bossen die broodnodige schaduw boden tegen de genadeloze zon. Maar de hitte en vochtigheid waren meedogenloos, en Eugene moest niet alleen tegen het terrein vechten, maar ook tegen de elementen. Bij het eerste controlepunt, toepasselijk “POS-1” genoemd, nam de groep hun eerste echte pauze. Terwijl de dragers de voorraden uitlaadden en een snelle snack bereidden, bewonderde Eugene de ongelooflijke efficiëntie van de lokale gidsen. Elke drager droeg zware lasten met een gemak dat de steilheid van het pad logenstrafte. Hun veerkracht en vindingrijkheid waren een bewijs van de diepe band tussen de mensen van Lombok en de berg die zij vereren.
Beklimming door de wolken
Naarmate de groep verderging richting “POS-2”, werd het pad steiler en uitdagender. De bladerkronen van het bos maakten plaats voor open savannes, waardoor de wandelaars blootgesteld werden aan de felle zon. De klim werd een mentale uitdaging: elke stap vooruit ging gepaard met het wegglijden van losse grind onder hun voeten. Toch raakte Eugene, ondanks het zweet en de inspanning, betoverd door het zich ontvouwende landschap. Wolken begonnen binnen te drijven, boden even verlichting van de felle zon en transformeerden het landschap in een mystiek panorama. De lunch bij “POS-2” was een welkome onderbreking. Eugene keek toe hoe de dragers een geïmproviseerde keuken opzetten en een maaltijd van gebakken rijst met pittige sambal bereidden. Het was een eenvoudige maar bevredigende maaltijd, die de energie leverde voor het zwaarste deel van de dag: de klim naar de kraterrand.
Aankomst bij het kamp aan de kraterrand
De laatste klim naar de kraterrand testte Eugene’s uithoudingsvermogen tot het uiterste. De helling werd aanzienlijk steiler, en het losse vulkanische puin onder de voeten maakte elke stap een oefening in balans. Regelmatige pauzes waren noodzakelijk, aangezien de hoogte de lucht dunner maakte en ademen moeilijker werd. Tegen de late namiddag bereikten Eugene en zijn groep de kraterrand, waar een uitzicht hen volledig liet vergeten hoe moe ze waren. De caldera van de Rinjani is een meesterwerk van de natuur. In het midden lag Segara Anak, een halvemaanvormig meer dat schitterde in het zachte licht van de ondergaande zon. Vanuit het meer rees de vulkanische kegel van de Barujari op, een indrukwekkende herinnering aan de vurige oorsprong van de berg. Vanaf de rand waren er panoramische uitzichten over Lombok en daarbuiten, met op heldere dagen de vulkanen van Bali in de verte zichtbaar. Terwijl de dragers het kamp opzetten, dwaalde Eugene naar de rand om het surrealistische landschap in zich op te nemen. De zonsondergang kleurde de caldera in tinten oranje en roze, een moment zo sereen dat het onwerkelijk leek. Het diner die avond, gedeeld onder een deken van sterren, was een stille viering van hun prestatie.
Een zware afdaling
De volgende ochtend stond de groep vroeg op om de zonsopgang te zien. De kleuren die de hemel schilderden en weerspiegeld werden in de caldera waren een passend afscheid van de berg. Na een snel ontbijt begonnen ze aan de afdaling, een tocht die bijna net zo uitdagend was als de klim. Het losse grind en de steile paden vereisten voorzichtige stappen, en de groep bewoog zich voorzichtig om blessures te voorkomen. Tegen de tijd dat ze het basiskamp bereikten, deden Eugene’s spieren pijn, maar zijn geest was opgewekt. De tocht was een van de meest veeleisende van zijn leven geweest, maar ook een van de meest lonende. Van de kameraadschap in zijn groep tot de adembenemende uitzichten, elk moment op de Rinjani had zijn liefde voor vulkanen en de avonturen die ze beloven opnieuw bevestigd.
Reflecties over de Rinjani
Voor Eugene was de Rinjani meer dan een beklimming; het was een reis naar het hart van de kracht en schoonheid van de natuur. De tocht naar de kraterrand daagde hem fysiek en mentaal uit, maar bood ook momenten van diepe rust en verwondering. Terugkijkend op zijn ervaring moedigde Eugene anderen aan om de tocht te maken, waarbij hij het belang van voorbereiding en respect voor de berg benadrukte. Toen hij Lombok verliet, droeg Eugene niet alleen herinneringen aan een opmerkelijk avontuur met zich mee, maar ook een hernieuwde waardering voor de veerkracht van de natuur en de menselijke geest. Voor iedereen die zijn grenzen wil testen en zich wil onderdompelen in een van de mooiste landschappen van Indonesië, is een hike op de Rinjani een ervaring die je niet mag missen.
Links
https://eugene.kaspersky.com/2023/10/02/indonesias-mount-rinjani-my-toughest-volcano-climb-yet-pt-1/