https://www.youtube.com/watch?v=JUtva-a0dRk
Het wandelen op de Mount Rinjani is een ervaring die blijft hangen in het geheugen, lang nadat het stof is neergedaald en de pijn is verdwenen. Voor een vastberaden paar was dit avontuur een mix van adembenemende landschappen, fysieke uithoudingsvermogen en de onverwachte uitdagingen van een actieve vulkaan. Hier is hun levendige verhaal van een driedaagse trek gevuld met hoogtes, laagtes en onophoudelijke schoonheid.
Dag 1: Optimisme ontmoet de realiteit
De reis begon met anticipatie toen de wandelaars een snelle medische controle ondergingen, een vereiste voor alle trekkers. Ze sprongen op de achterkant van een overvolle vrachtwagen met andere avonturiers en dragers, en vertrokken naar het startpunt. Vanaf het moment dat ze bij de poort aankwamen, begon de omvang van de uitdaging zich te openbaren.
Toen de wandeling begon, splitste de groep zich snel, en het paar bevond zich voor hun medewandelaars. Het eerste deel was steil, met een klim van 150 meter hoogte in minder dan een uur. Ze stonden versteld van de uithoudingsvermogen van de lokale dragers, die tot 20 kilogram aan uitrusting droegen in slippers, schijnbaar onbewogen door de meedogenloze klim.
Na een korte lunchpauze gingen ze verder richting de Crater Rim Trek, een zware klim met scherpe hellingen en losse kiezels. Naarmate de dag vorderde, begon de vermoeidheid zich te manifesteren. De adembenemende uitzichten op het landschap van Lombok, bedekt met rollende wolken, boden wat verlichting van de inspanning. Uiteindelijk bereikten ze het eerste kamp, dat net onder de Crater Rim lag, en vestigden zich in hun tent voor de nacht na een betoverende zonsondergang te hebben gezien.
Dag 2: De Klim naar de Top
Om 2 uur ‘s nachts werden de wandelaars wakker om te beginnen aan hun klim naar de top van de Mount Rinjani. Het pad was pikkedonker, verlicht alleen door de kleine straaltjes van hoofdlampen van een stroom trekkers die voor hen uit liepen. De klim werd steiler en uitdagender, met elke stap die wegzonk in zachte vulkanische puimsteen. Koude winden sloegen door de duisternis en droegen stekende zandkorrels die in hun blootgestelde huid bijten.
De top leek bedrieglijk dichtbij, maar leek zich terug te trekken met elke stap. Hun voeten slipten constant en de vooruitgang was traag. De wandelaars beschreven de klim als “demoraliserend”, waarbij de wind en de hoogte hun fysieke en mentale grenzen testten. Uiteindelijk, na uren van niet-aflatende inspanning, bereikten ze de top terwijl de zon begon op te komen.
De beloning was een adembenemend uitzicht van 360 graden. Vanaf de top zagen ze de blauwe uitgestrektheid van het Segara Anak-meer en zelfs de verre Gili-eilanden. Het paar dacht terug aan de zware tocht die hen daar had gebracht en het gevoel van voldoening dat gepaard ging met het veroveren van een van de hoogste toppen van Indonesië.
Dag 2: Een reis naar het meer
Afdalend van de top, keerden ze terug naar het kamp voor een snel ontbijt voordat ze het volgende deel van hun avontuur begonnen. Het pad naar het Segara Anak-meer was steil en rotsachtig, met wolken die door de omliggende toppen weefden. Het meer, bedekt met mist, bood een rustige plek om te rusten, hoewel de koude en vochtige omstandigheden hen niet veel tijd lieten doorbrengen.
Het hoogtepunt van dit gedeelte was een bezoek aan de warmwaterbronnen nabij het meer. Het water borrelde op uit de vulkanische grond en bood een rustgevende onderbreking voor de pijnlijke spieren. Ondanks de kortheid van hun stop, was het een zeer welkome pauze voordat ze de steile klim naar het volgende kamp hervatten.
Dag 3: De laatste afdaling
De laatste dag begon met een vroege zonsopgang, die gouden licht over de Crater Rim wierp. De wandelaars pakten in en begonnen aan hun afdaling, een steil en glibberig pad dat hun al vermoeide benen op de proef stelde. Hardlopen over de losse vulkanische gravel bleek gemakkelijker dan lopen, en ze dekten snel terrein. De weelderige groene vegetatie van de lagere hellingen was een welkome aanblik, die het einde van hun tocht aankondigde.
Tegen de middag bereikten ze het laatste controlepunt, uitgeput maar opgetogen. Ze stonden versteld van de uithoudingsvermogen van de dragers, die erin geslaagd waren om in de helft van de tijd af te dalen met zware lasten. Terug bij hun accommodatie, laadden ze hun apparaten op en reflecteerden ze op de reis. De pijn en de vermoeidheid van de trek dienden als een herinnering aan de fysieke en mentale kracht die nodig was om het avontuur te voltooien.
Een trek om te herinneren
De vlog van de wandelaars vatte de essentie van het wandelen op de Mount Rinjani samen: de adembenemende uitzichten, de kameraadschap van mede-avonturiers en de pure vastberadenheid die nodig is om de top te bereiken. Hun verhaal is een bewijs van de uitdagingen en beloningen van het beklimmen van deze iconische vulkaan, en inspireert anderen om de reis aan te gaan en hun eigen onvergetelijke herinneringen te creëren.
Links
