https://www.youtube.com/watch?v=lzrBHEjFUBw
Angie en Rick, het energieke duo achter The Active Adventurers, gingen de zware uitdaging van Mt. Rinjani aan met evenveel vastberadenheid als humor. Hun trek, onderdeel van hun drie-daagse, twee-nachten reis, was een test van uithoudingsvermogen, kracht en mentale veerkracht, en ze kwamen eruit met ongelooflijke verhalen, pijnlijke spieren en een diep gevoel van prestatie.
Het Begin: Een Privé Trek op een Iconische Berg
Hun avontuur begon met een privé tour, een zeldzaamheid in het post-pandemische tijdperk. Onder leiding van hun gids Morris waren Angie en Rick de enige deelnemers aan wat voorheen een groep van 40 wandelaars was, voordat de pandemie toesloeg. Hoewel de exclusiviteit bittersweet voelde, bood het een gepersonaliseerde ervaring. Terwijl ze zich voorbereidden, verwachtten ze pijnlijke spieren en melkzuur opbouw, maar ze waren nog steeds enthousiast over het avontuur.
“Ga op je eigen tempo,” adviseerde Morris, “en concentreer je op elke stap.” Het paar nam zijn woorden ter harte terwijl ze zich voorbereidden op de losse rotsen en steile paden die hen te wachten stonden.
Dag Eén: Klimmen naar de Crater Rim
De trek begon serieus met een geleidelijke klim naar Pos 1. Het paar leerde snel dat de klim op Mt. Rinjani geen rustige wandeling was. Binnen het eerste uur waren ze doorweekt van het zweet onder de hete Lombok zon, terwijl ze hun best deden om een constant ritme aan te houden. Tegen de tijd dat ze Pos 2 bereikten, waren Angie en Rick al twee uur onderweg, omringd door weelderige landschappen en ondeugende apen.
De dragers, die kampeeruitrusting en voedsel droegen, waren een bron van inspiratie. “Deze jongens doen dit elke dag op slippers,” merkte Rick op. Hun kracht en gemak werden een terugkerend thema tijdens de trek, en benadrukten de monumentale inspanning die nodig is om Mt. Rinjani te beklimmen.
De lunch bij Pos 3 was een welkome pauze. Terwijl ze genoten van vers fruit en Oreo’s, groepeerden ze weer voordat ze het steeds steilere terrein aangingen. Ze klommen urenlang, navigerend over boomworteltrappen en rotsachtige uitsteeksels. Angie noemde Rick liefkozend “Spider-Man” terwijl ze een bijzonder lastige sectie beklommen.
Toen de wolken binnenrolden, bereikten ze eindelijk de Crater Rim Camp. Het uitzicht op het kratermeer, omgeven door mistige toppen, maakte de zware dag de moeite waard. Het diner was een troostrijke maaltijd van hete soep en rijst, die het paar genoot terwijl ze zich voorbereidden voor een vroege klim naar de top.
Dag Twee: De Klim naar de Top
Om 2:30 uur ’s ochtends werden Angie en Rick wakker in de duisternis en de bijtende kou. Gewapend met hoofdlampen en trekkingstokken, begonnen ze hun klim naar de top. Het pad was een steile, asachtige helling, waarbij elke stap vooruit voelde als twee stappen achteruit. Het vulkanische scree daagde hun vastberadenheid uit, maar ze zetten door, gedreven door de belofte van de zonsopgang.
Om 6:00 uur bereikten ze de top op 3.726 meter. Het uitzicht was buitenaards: het kratermeer baadde in zacht ochtendlicht, wolken dreven onder hun voeten, en Lombok strekte zich in alle richtingen uit. Ondanks de kou vierden Angie en Rick met koekjes, verwonderd over de inspanning die het hen kostte om daar te komen. “Dit is waarvoor we getraind hebben,” zei Angie, haar stem vol trots.
De Lange Afloop en de Warmwaterbronnen
De afdaling van de top was zowel opwindend als uitputtend. Naar beneden glijden over de vulkanische as voelde als skiën, een scherp contrast met de pijnlijke klim. Na terug te zijn gekeerd naar het kamp voor een korte rust, vervolgden ze hun reis naar het meer, waarbij ze steile paden en touwen ondersteunde secties moesten overwinnen.
Het meer en de nabijgelegen warmwaterbronnen boden een kort moment van rust. Het weken in het warme water verlichtte hun pijnlijke spieren, hoewel de regen hun ontspanning snel onderbrak. Angie en Rick lachten door de regen, terwijl ze de onvoorspelbare natuur van het trekkingavontuur omarmden.
Dag Drie: De Laatste Push
Op de laatste dag stonden ze voor een zes uur durende afdaling terug naar de bewoonde wereld. De regen van de vorige dag had het pad modderig gemaakt, en hun al vermoeide benen maakten de reis eindeloos. Ondanks de fysieke belasting vonden ze humor in hun uitputting. “Ik voel me als gefrituurd kippenvlees,” grapte Angie, terwijl ze zich een weg baanden door de jungle.
Tegen de late ochtend bereikten ze het begin van het pad, waar ze werden begroet door hun gids en de dragers. Angie en Rick namen een moment om terug te blikken op hun avontuur, gaven genereus fooi aan de dragers en bedankten Morris voor zijn begeleiding. “Zouden we het opnieuw doen?” vroeg Angie zich af. “Waarschijnlijk niet, maar we zijn zo blij dat we het hebben gedaan.”
Reflecties
De trek van Angie en Rick naar Mt. Rinjani was een onvergetelijke ervaring. Van de Crater Rim Trek tot de Mt. Rinjani Summit Trek, elke stap was een les in doorzettingsvermogen en dankbaarheid. Hun reis dient als een herinnering dat de grootste beloningen vaak komen van de moeilijkste uitdagingen.
Hoewel het onwaarschijnlijk is dat ze terugkeren naar Mt. Rinjani, zal hun verhaal ongetwijfeld anderen inspireren om deze iconische vulkaan te beklimmen en zelf de adembenemende schoonheid ervan te ervaren.
Links
