Pashmina, de stem achter The Gone Goat, is geen onbekende van uitdagende avonturen. Bekend om haar passie voor het buitenleven en haar toewijding aan verantwoord reizen, ondernam Pashmina een van haar meest uitdagende tochten tot nu toe: de beklimming van de Mt. Rinjani, de op een na hoogste vulkaan van Indonesië.
Deze reis ging niet alleen over het bereiken van een top van 3.726 meter, maar ook over het verkennen van het milieu- en culturele hart van Lombok. Haar verhaal is er een van moed, verbinding en respect voor de natuur.
Op Weg: Een Groene Benadering van Trekking
Toen Pashmina besloot om de Mt. Rinjani te beklimmen, was ze zich terdege bewust van de geschiedenis van de berg. Jarenlange overbevolking hadden de paden bezaaid met afval achtergelaten en het ecosysteem onder druk gezet. Vastberaden om haar ecologische voetafdruk te minimaliseren, boekte ze een gids gespecialiseerd in groen trekken, een beslissing die aansloot bij haar ethiek van duurzaam reizen. De reis begon in Sembalun, een dorpje aan de voet van de Mt. Rinjani, omgeven door weelderige rijstterrassen en een levendig agrarisch landschap.
Haar verblijf in een lokaal gastgezin voegde een unieke dimensie toe aan de reis. Haar gastheer, Armasih, introduceerde haar in de Sasak-levensstijl en deelde verhalen over de geschiedenis van het dorp en de diepe verbinding met de berg. Deze culturele onderdompeling was een herinnering dat de Mt. Rinjani meer is dan een bestemming: het is een heilige plek en een levensbron voor miljoenen.
Door Graslanden naar de Kraterrand
De eerste dag van de tocht begon onder een heldere ochtendhemel terwijl Pashmina vertrok door de open velden van Sembalun. Het vroege gedeelte van het pad leek bedrieglijk eenvoudig, met grazend vee en uitgestrekte uitzichten over het omliggende platteland. Maar naarmate de dag vorderde, werd de helling steiler en drukte de hitte van de middagzon zwaar.
Na uren wandelen bereikte Pashmina Pos 1, een rustpunt waar ze haar energie aanvulde en zich voorbereidde op de volgende fase. Het terrein werd ruwer, met losse grind die elke stap tot een uitdaging maakte. Tegen de tijd dat ze Plawangan Sembalun bereikte, het kamp dat op de kraterrand ligt, deden haar benen pijn, maar het uitzicht was elke inspanning waard. Het uitgestrekte kratermeer Segara Anak lag beneden, met zijn turquoise wateren die glinsterden in het vervagende licht van de dag. Die avond, omringd door een zee van kleurrijke tenten, keek Pashmina hoe de zon onderging achter de horizon en de lucht schilderde in tinten oranje en roze.
Een Zware Beklimming naar de Top
De topdag begon diep in de nacht. Om 2:00 uur ‘s nachts deden Pashmina en haar groep hun hoofdlampen op en begonnen aan de klim onder een sterrenhemel. Het laatste stuk naar de top was het meest uitdagende deel van de tocht. Het losse vulkanische as en de steile helling maakten elke stap een gevecht tegen de zwaartekracht. “Elke twee stappen vooruit voelden als één stap achteruit,” herinnerde ze zich.
Ondanks de zware omstandigheden ging Pashmina door, gedreven door een mix van vastberadenheid en de kameraadschap van haar medewandelaars. Vier uur later, toen de eerste zonnestralen de top bereikten, stond ze op de Mt. Rinjani. Het uitzicht was buitenaards: het turquoise Segara Anak-meer beneden, de kegelvormige Gunung Baru-vulkaan die uit het midden oprees, en in de verte de Gili-eilanden die glinsterden aan de horizon. Overweldigd door een mix van uitputting en triomf stond Pashmina zichzelf een kort moment van reflectie toe voordat ze aan de afdaling begon.
De Afdaling: Naar het Meer en Verder
Tijdens de afdaling vanaf de top gleed Pashmina over het losse grind naar beneden en liet de zwaartekracht het werk doen. De groep begaf zich naar het kratermeer, waar ze hun vermoeide voeten onderdompelden in de warmwaterbronnen. De natuurlijke warmte was een balsem voor hun vermoeide spieren, maar het zien van afval rond de bronnen was een nuchtere herinnering aan de impact van ongecontroleerd toerisme.
Na een stevige lunch ging de tocht verder door weelderig regenwoud. De afdaling naar Senaru stond in schril contrast met de kale top, met torenhoge vijgenbomen en het geluid van exotische vogels die de wandelaars begeleidden. Tegen de tijd dat Pashmina het einde van het pad bereikte, was ze fysiek uitgeput maar emotioneel opgetogen.
Lessen van het Pad
Voor Pashmina was het wandelen naar de Mt. Rinjani meer dan een fysieke uitdaging; het was een les in veerkracht, nederigheid en het belang van verantwoord reizen. Ze reflecteerde op de delicate balans tussen toerisme en behoud, en merkte op dat elke wandelaar een rol speelt in het beschermen van de natuurlijke wonderen die ze verkennen.
Terwijl ze de dag na haar tocht op een rustige strand van Lombok zat, genietend van geroosterde maïs en het rustgevende geluid van de golven, voelde Pashmina een diepe dankbaarheid. De Mt. Rinjani had haar grenzen op de proef gesteld en haar beloond met herinneringen die een leven lang zouden meegaan.
Haar reis is een bewijs van de transformerende kracht van avontuur en een herinnering dat elke stap die we in de natuur zetten met zorg en respect moet worden genomen.
