Michelle Della Giovanna, de stem achter de reisblog Full Time Explorer, had altijd al gedroomd van het beklimmen van een berg. Het was het soort uitdaging dat haar avontuurlijke geest aantrok, een punt op haar bucketlist dat veerkracht, vastberadenheid en een vleugje gekte vereiste. Maar geen enkele hoeveelheid inspiratie had haar kunnen voorbereiden op de uitputtende beproeving die de tocht naar Mt. Rinjani zou worden.
Voor de Klim: Onrustige Verwachting
De reis begon onder een sterrenhemel om 2 uur ‘s nachts, toen Michelle plotseling wakker werd van stemmen en de verblindende straal van een zaklamp die door haar tent scheen. Ze trok alle kleding aan die ze had en bereidde zich voor op de snijdende kou die tot in haar botten doordrong. Om haar heen gonste de kraterkam van het zachte geroezemoes van medewandelaars, allemaal even slaperig maar gedreven door een gedeeld doel. Vandaag zouden ze proberen de top van Mt. Rinjani te bereiken, de op een na hoogste vulkaan van Indonesië.
Het plan was op papier eenvoudig, maar in de praktijk meedogenloos: een stijging van 1.027 meter door vulkanische as en rotsen vóór zonsopgang. De top rees op als een verre belofte, maar het pad ernaartoe stond al bekend als onverbiddelijk. De woorden van vrienden en vreemden galmden door haar hoofd: “Het is de zwaarste tocht die je ooit zult maken.” Op dat moment begreep ze nog niet helemaal wat ze bedoelden, maar ze stond op het punt erachter te komen.
Fase I: De Duisternis In
Het eerste stuk van het pad was een voortdurende strijd. Met haar hoofdlamp die slechts de voeten van de persoon voor haar verlichtte, richtte Michelle zich op één klein doel: hun stappen volgen. De grond onder haar voeten was een losse mix van vulkanische as die elke stap nutteloos liet lijken. Zodra ze vooruitging, gleed ze bijna even ver terug, alsof ze probeerde een stoffige loopband te beklimmen. Haar benen protesteerden luid.
De verstikkende as werd verergerd door de constante stroom wandelaars voor haar, wiens laarzen de grond opwoelden tot wolken gruis. Door de waas keek Michelle omhoog en zag een surrealistisch tafereel: eindeloze rijen hoofdlampen die zich een weg omhoog baanden in de nachtelijke hemel, als sterren aan een hemels koord. Het was prachtig en ontmoedigend tegelijk.
Haar moment van verwondering werd onderbroken door een angstaanjagend ongeluk. Een meisje uit haar groep verloor haar evenwicht op een rotsblok en gleed gevaarlijk dicht naar de rand. Enkele hartverscheurende seconden hing haar leven aan de grip van haar vriend en een nabijgelegen gids. Michelle keek ademloos toe terwijl ze haar in veiligheid brachten. Het meisje veegde haar tranen weg, stond op en ging verder, een ontnuchterende herinnering aan hoe meedogenloos de berg kon zijn.
Fase II: Het Mes van de Berg
Na wat een eeuwigheid leek, bereikte Michelle het eerste grote deel van het pad en werd begroet door een vlak pad dat zich voor haar uitstrekte. Opluchting overspoelde haar terwijl ze over het vlakke terrein begon te lopen, eindelijk op adem komend. Maar de verlichting was van korte duur. Toen haar hoofdlamp het pad verlichtte, realiseerde ze zich dat ze op een smalle richel liep met niets anders dan pure duisternis aan beide kanten. De wereld leek weg te vallen in een afgrond, en de snijdende wind voelde als een constante dreiging, die haar lichaam geselde en de weinige warmte die ze nog had, wegnam.
Haar gids, Adi, bleef dicht achter haar, een constante aanwezigheid in de duisternis. Ze hoopte, hoe vergeefs ook, dat als de wind haar zou grijpen, hij haar op de een of andere manier zou kunnen vangen. De gedachte bracht haar aan het lachen, een kleine barst in de mentale pantser die ze wanhopig probeerde te behouden.
Fase III: De Laatste Inspanning
Het vlakke terrein verdween en maakte plaats voor een steile, ruige klim. De vulkanische as vermengde zich nu met grind, waardoor elke stap een gevecht werd. Michelle viel op haar handen en knieën en worstelde om overeind te blijven. Haar groep liep voor haar uit, hun silhouetten verdwenen in het donker. Ze bleef alleen achter met haar gedachten en een groeiend gevoel van wanhoop.
Het vlakke terrein verdween en maakte plaats voor een steile, ruige klim. De vulkanische as vermengde zich nu met grind, waardoor elke stap een gevecht werd. Michelle viel op haar handen en knieën en worstelde om overeind te blijven. Haar groep liep voor haar uit, hun silhouetten verdwenen in het donker. Ze bleef alleen achter met haar gedachten en een groeiend gevoel van wanhoop.
De top leek tantaliserend dichtbij, maar toen ze vroeg hoeveel verder, verbrak het antwoord haar vastberadenheid: “Nog een uur. Misschien langer.” Ze zakte in de as, stof om haar heen opstuivend als rook. Ze wilde opgeven. Elke spier smeekte haar te stoppen, en de gedachte om door te gaan voelde onmogelijk. Maar Adi weigerde haar op te geven.
“Kom op,” zei hij, zijn toon vastberaden maar vriendelijk. Hij stak zijn hand uit, en met tegenzin nam Michelle die aan.
Een Moeilijk Gewonnen Top
Het laatste stuk van de klim was een strijd van wilskracht. De aanmoediging en constante begeleiding van Adi werden haar reddingslijn. Op een gegeven moment gaf hij haar zijn wandelstok, wat haar het broodnodige extra steun gaf. Langzaam, pijnlijk, kwam ze dichter bij de top. Tranen brandden in haar ogen, niet van emotie, maar van pure uitputting.
Toen ze eindelijk de top bereikte, kon Michelle het moment niet eens verwerken. Ze zakte op de grond, te moe om te vieren. Adi, altijd attent, nam foto’s van haar met het bord van de top, en legde het moment vast waarvoor ze zo hard had gevochten. Geleidelijk draaide ze zich om en nam het uitzicht in zich op.
De wereld was gehuld in pastelkleuren, de zonsopgang wierp roze en gouden tinten over de wolken beneden. Het kratermeer schitterde in een blauw zo levendig dat het onwerkelijk leek. De grillige pieken van Mt. Rinjani strekten zich uit tot aan de horizon, afgetekend tegen de lucht. Op dat moment vervaagden alle pijn, twijfel en strijd. Ze had het gedaan.
Reflecties over de Reis
Michelle’s beklimming van Mt. Rinjani was niet alleen een fysieke prestatie, maar een bewijs van de kracht van doorzettingsvermogen en de menselijke geest. Het was een reis door de duisternis, zowel letterlijk als figuurlijk, die haar grenzen op de proef stelde en haar beloonde met een onvergetelijk uitzicht. Zittend op de top voelde ze een diepe verbinding met de wereld om haar heen en met zichzelf.
Toen ze aan de afdaling begon, wist Michelle één ding zeker: dit was niet zomaar een verhaal voor haar blog. Het was een bepalend moment, iets dat ze voor de rest van haar leven met zich mee zou dragen. Mt. Rinjani had haar op elke mogelijke manier uitgedaagd, en ze had de uitdaging aangenomen. Uiteindelijk verliet ze de berg niet alleen met pijnlijke benen, maar met een hernieuwd gevoel van kracht en doel.
