Het beklimmen van de Rinjani is geen geringe prestatie. Voor Tucker ging het niet alleen om het overwinnen van een van Indonesië’s meest iconische vulkanen; het ging erom dit op zijn eigen manier te doen. In een zware dag legden Tucker en zijn partner de 2.600 meter hoge beklimming en de 34 kilometer lange rondreis naar de top af, zonder gids. Een controversiële maar opwindende aanpak die hun reis net zo onvergetelijk maakte als de vulkanische uitzichten.
Een Start om Middernacht: Een Rustig Begin Onder de Sterren
Het avontuur begon in de stille uren van middernacht. Vanuit een gastverblijf nabij het startpunt van het pad in Sembalun bereidde Tucker zich onder een hemel vol sterren voor op de zware tocht. Slechts uitgerust met hoofdlampen om het pad te verlichten, vertrokken hij en zijn partner over het stoffige pad, hun adem zichtbaar in de frisse nachtelijke lucht.
Het eerste stuk was rustig maar surrealistisch, met niets anders dan het knarsen van grind en af en toe het geritsel van dieren in de verte. Tegen de tijd dat ze het kamp op de kraterrand om 4 uur ’s ochtends bereikten, waren de eerste tekenen van leven zichtbaar: een slingerend spoor van hoofdlampen dat de steile bergrug op klom, van degenen die de nacht ervoor hadden gekampeerd. Tucker voelde zich opgelucht dat hij de drukte van de beklimming kon vermijden en richtte zich in plaats daarvan op de stille vastberadenheid die hem voortdreef.
Een Onvergetelijke Topervaring
Om 9 uur ’s ochtends, na uren van het navigeren over los puin en steile hellingen, bereikte Tucker de top van de Rinjani. Het uitzicht was ronduit spectaculair. De helderblauwe lucht strekte zich eindeloos uit, terwijl de vulkanische krater beneden een buitenaardse schoonheid uitstraalde. Voor een kort moment hadden ze de top bijna helemaal voor zichzelf—een zeldzaam voorrecht op zo’n populair pad.
De wind, die eerder nog scherp was, begon af te nemen naarmate de zon hoger klom. Tucker nam de panoramische uitzichten in zich op, draaide speels pirouettes op de top en liet de surrealistische schoonheid van het moment over zich heen spoelen. Het was een culminatie van doorzettingsvermogen, vastberadenheid en verwondering.
De Afzinking: Een Test van Uithoudingsvermogen
De afdaling van de Rinjani werd een race tegen tijd en vermoeidheid. Tucker paste een techniek toe die bekend staat als “scree sliding”—een gecontroleerde glijtechniek over losse vulkanische stenen—wat van een anders zware afdaling iets bijna leuks maakte. De 5 uur durende beklimming naar de top werd in minder dan een uur ongedaan gemaakt terwijl ze al glijdend teruggingen naar het kraterrandkamp.
Maar de uitdaging was nog niet voorbij. Het pad van de kraterrand naar het startpunt testte hun knieën en uithoudingsvermogen, terwijl de middagzon onverbiddelijk brandde. Tucker dacht na over hun snel slinkende watervoorraad, een les voor toekomstige tochten: bewaar meer water voor de terugweg. Ondanks de pijn werd hij bemoedigd door de gedachte aan een koud biertje dat hen in het gastverblijf te wachten stond.
Voorbereiding en Praktische Tips: Wat Er Nodig Is om de Rinjani in Één Dag te Beklimmen
Tucker’s aanpak om de Rinjani zonder gids te beklimmen, was niet voor angsthazen. Het vereiste een zorgvuldige voorbereiding, inclusief voedsel dat efficiënt en energierijk was: pindakaasbroodjes, beef jerky, appels en crackers met kaas. Water, zorgvuldig gerantsoeneerd op 5,5 liter voor twee personen, bleek net niet genoeg te zijn onder de intense zon.
Hun kleding weerspiegelde de dramatische temperatuurschommelingen van de berg: lichte shirts en korte broeken voor de warme beklimming, verwisseld voor thermische lagen en een donsjack dichter bij de winderige top. Stof bleek een onvoorziene uitdaging te zijn, die hun schoenen en kleding tegen het einde van de tocht bedekte, maar ze namen het met humor—een onvermijdelijk souvenir van hun vulkanische avontuur.
Controverse en Overwegingen: Zonder Gids Beklimmen
Hoewel het beklimmen van de Rinjani zonder gids vaak wordt afgeraden—en mogelijk illegaal is—wierp Tucker’s ervaring licht op de nuances van deze praktijk. Hij ondervond geen vijandigheid van gidsen of dragers onderweg, en kreeg alleen beleefde glimlachen en begroetingen. Bij het parkbureau verkocht het personeel hem zonder protest een ticket, waarbij ze alleen om een kopie van zijn paspoort vroegen als voorzorgsmaatregel.
Tucker benadrukte het belang van respect voor lokale gebruiken en het begrijpen van de potentiële risico’s van solo trekking. Hij pleitte noch voor noch tegen het inhuren van gidsen, maar erkende dat de beslissing afhangt van iemands ervaring en voorbereiding.
Terug in het Gastverblijf: Een Welverdiende Beloning
Om 4 uur ’s middags waren Tucker en zijn partner terug in het gastverblijf, uitgeput maar triomfantelijk. Ze openden koude biertjes op de veranda, hun pijnlijke benen als herinnering aan de zware inspanning van die dag. De voldoening van het beklimmen van de Rinjani in slechts één dag—tegen alle verwachtingen in en zonder gids—was een overwinning die ze met elke slok vierden.
Voor Tucker was dit meer dan zomaar een wandeling. Het was een bewijs van zijn veerkracht en een viering van de wilde, ongetemde schoonheid van Indonesië’s vulkanische landschappen. Het was ook een herinnering aan waarom hij klimt: voor de uitdaging, de eenzaamheid en de diepe verbondenheid met de natuur die alleen op paden zoals deze te vinden is.
