Jarenlang had deze klimmer het eiland Lombok als thuis gehad, terwijl ze naar de torenhoge aanwezigheid van de Mount Rinjani keek. Het leven had echter een manier om plannen te vertragen. Aardbevingen, overstromingen en de drukte van het dagelijks leven betekenden dat de droom om op de tweede hoogste vulkaan van Indonesië te staan, altijd werd uitgesteld. Maar toen haar beste vriendin Zoe op bezoek kwam en een verjaardag in het verschiet lag, leek het moment perfect. Met een andere vriendin, Kat, die zich bij de groep voegde, was het plan gezet: ze zouden de 2D/1N Summit Trek van de Mount Rinjani proberen.
Dag 1: Het Begin van de Reis
Het trio begon hun avontuur met een taxirit van Kuta naar Senaru, waarbij ze kozen voor een privéauto in plaats van de shuttle. De rit van twee tot drie uur vloog voorbij terwijl de groep genoot van het betoverende landschap van Lombok. Ze hadden hun trektocht geboekt via een touroperator die de nacht voor de klim een homestay, transport, gidsen, draagers en maaltijden aanbood.
Voordat ze zich voor de avond installeerden, verkende de groep de nabijgelegen watervallen Sendang Gile en Tiu Kelep. De watervallen waren adembenemend, neervallend in heldere poelen. Door zelf te verkennen, bespaarden ze onnodige toeristenkosten en genoten ze van de gemakkelijke toegang vanaf hun homestay. Flipflops waren een praktische keuze, omdat sommige paden door water liepen.
Die avond woonde de groep een briefing bij, huurde essentiële uitrusting zoals wandelschoenen, een winddichte jas en trekkingstokken, en vulden hun voorraad met hydratatiesachets en snacks aan. Ze lachten om hun mismatched huuruitrusting, maar waren dankbaar voor de extra warmte en uitrusting.
Dag 2: De Klim naar het Basisstation
De tweede dag begon vroeg met een ontbijt en een medische controle om ervoor te zorgen dat de groep klaar was voor de klim. Met adrenaline in de hoogte vertrokken ze naar de Mount Rinjani, met het pad dat geleidelijk omhoog ging door het weelderige groen.
De zeven uur durende wandeling naar het basisstation van de krater was uitdagend, maar gevuld met adembenemende uitzichten. Aan de ene kant rolden de wolken over de bergkam; aan de andere kant omhulde het schitterende meer de babyvulkaan, de Mount Barujari.
De draagers maakten een blijvende indruk door zware ladingen voedsel, water en kampeeruitrusting met gemak te dragen, ondanks hun slippers. Hun kracht en vrolijke houding hieven de geest van de klimmers op terwijl ze de steile paden opklommen. Toen ze het basisstation bereikten, was de groep uitgeput, maar ze konden de zonsondergang over de krater niet weerstaan.
Toen de duisternis viel, kropen de klimmers in hun tenten, gekleed in alle lagen die ze hadden om de kou te bestrijden. Ondanks de vermoeidheid bleek slaap moeilijk te vinden door de lawaaierige activiteit buiten hun tent.
Dag 3: De Klim naar de Top
Om 2 uur ‘s nachts kwamen de klimmers uit hun tenten, ingepakt tegen de kou en gewapend met snacks en koffie. Het pad voor hen was een zee van licht, terwijl de hoofdlampen van andere klimmers het donkere pad verlichtten.
De drie uur durende klim naar de top was het zwaarste deel van de reis. Het vulkanische zand maakte elke stap voelen als twee stappen achteruit. Toen de helling steiler werd, kwamen de twijfels op, maar de vastberadenheid duwde hen verder. De belofte van de zonsopgang op de top hield hen op de been.
Eindelijk bereikten ze de top net op tijd voor de eerste zonnestralen die de horizon verlichtten. Het was ijskoud, maar het uitzicht was elke moeite waard. Terwijl ze uitkeken over het eiland en de krater, voelden de klimmers een diep gevoel van voldoening. Ze poseren voor foto’s met het bord op de top en genoten van het moment voordat ze aan hun afdaling begonnen.
De Lange Afdaling
De afdaling naar het basisstation, hoewel sneller, bracht zijn eigen uitdagingen met zich mee. Het naar beneden glijden over de zanderige hellingen voelde als skiën, maar vereiste zorgvuldige navigatie om uitglijden en vallen te voorkomen. De verbluffende uitzichten op het kratermeer en de Mount Barujari boden welkome afleidingen van de vermoeidheid.
Terug in het basisstation namen de klimmers een broodnodige pauze, reflecteerden op hun succes op de top voordat ze de trektocht terug naar het beginpunt begonnen. De afdaling was glibberig en hun vermoeide benen hadden moeite om het tempo bij te houden. Ondanks de fysieke uitputting voelden ze een gevoel van kameraadschap en dankbaarheid voor hun gidsen en draagers.
Laatste Reflecties
De klimmers eindigden hun reis terug in Kuta, moe maar opgewonden. Ze gaven hun gidsen en draagers een royale fooi en erkenden de buitengewone inspanning die hen in staat had gesteld hun trektocht te maken.
Terugkijkend was de ervaring van het beklimmen van Mt. Rinjani transformerend. Het was zwaarder dan ze zich hadden voorgesteld, vooral het laatste stuk naar de top, maar het was ook meer de moeite waard. Het gevoel van prestatie, de adembenemende uitzichten en de band die ze als groep vormden, maakten elke stap de moeite waard.
Voor iedereen die overweegt de Mount Rinjani te beklimmen, gaven ze eenvoudig advies: pak licht maar slim in, blijf gehydrateerd en neem pauzes wanneer nodig. De klim is zwaar, maar met vastberadenheid en voorbereiding is het een avontuur dat een onuitwisbare indruk op de ziel achterlaat.
Terwijl ze thuis hun spullen uitpakten, konden ze niet anders dan glimlachen, wetende dat ze een van de grootste uitdagingen van Lombok hadden overwonnen.
