Voor Tom, een fulltime reiziger en het creatieve brein achter Traveltomtom, was de aantrekkingskracht van het beklimmen van de Rinjani onweerstaanbaar. Bekend om zijn adembenemende kratermeer, weelderige natuur en uitdagende paden, beloofde deze torenhoge berg op Lombok, Indonesië, een van de meest veeleisende en lonende avonturen van zijn nomadische levensstijl te worden.
Het begin: Van stranden naar de hellingen van de Rinjani
Tom’s avontuur begon op het ontspannen eiland Gili Trawangan, waar dagen vol zon, zee en strand hem in een tropisch ritme hadden gebracht. Maar het avontuur riep, en al snel stapte hij op een lokale boot naar Lombok. Na een korte autorit arriveerde hij bij een knusse lodge aan de voet van de Rinjani, waar het avontuur echt begon.
Na een stevige maaltijd kregen Tom en zijn groep een briefing over de komende tocht. Dit was geen gewone wandeling; het beklimmen van de Rinjani vereiste zowel fysieke als mentale kracht. Uitgerust met geleende lange broek, handschoenen, een jas en een hoofdlamp voelde Tom de opwinding stijgen, ondanks het besef dat zijn voorbereiding minimaal was geweest.
Dag 1: Beklimming naar de kraterrand
De tocht begon in Sembalun, waar Tom zich registreerde bij de parkwachters en zijn gids en dragers ontmoette. De ochtend begon met een ontspannen wandeling door open velden, waardoor de groep kon genieten van het landschap en geleidelijk kon wennen aan de stijging. Chocoladerepen van zijn gids hielpen hem op weg – niet alleen als traktatie, maar ook als een symbolische poging om de last van de dragers, die tot 40 kilo aan spullen droegen, te verlichten.
Naarmate de groep meer hoogte won, maakten de zachte hellingen plaats voor steile bospaden gehuld in mist. Halverwege de middag bereikten ze de kraterrand, waar de dragers het kamp al hadden opgezet. Het adembenemende uitzicht op het kratermeer en de omliggende bergen, gehuld in de gouden tinten van de zonsondergang, was de perfecte beloning voor de inspanningen van de dag. Die avond kroop Tom in zijn tent terwijl de temperaturen daalden, zich voorbereidend op een vroege start.
Dag 2: De tocht naar de top en verder
Om 2:30 uur werd Tom gewekt door een zaklamp die in zijn gezicht scheen. De top wachtte. Gewapend met vastberadenheid en warme kledinglagen begon hij de beklimming in volledige duisternis. Het smalle pad, nauwelijks breed genoeg voor één persoon, raakte al snel gevuld met wandelaars, wiens gezamenlijke energie een bron van motivatie was.
Toen het pad steiler werd, kwam Tom oog in oog met de beruchte losse vulkanische zandgrond die elke stap een gevecht maakte. Het mantra werd “drie stappen vooruit, één stap terug”, terwijl de bijtende kou elk moment zwaarder maakte. Zonder handschoenen bonkten zijn handen in de ijzige wind, een scherpe herinnering aan de meedogenloze aard van de berg.
Toen het pad steiler werd, kwam Tom oog in oog met de beruchte losse vulkanische zandgrond die elke stap een gevecht maakte. Het mantra werd “drie stappen vooruit, één stap terug”, terwijl de bijtende kou elk moment zwaarder maakte. Zonder handschoenen bonkten zijn handen in de ijzige wind, een scherpe herinnering aan de meedogenloze aard van de berg.
De Afkomst naar het Kratermeer
De afdaling van de top was een scherp contrast met de beklimming. Het losse zand veranderde het pad in een speeltuin voor “vulkanisch schaatsen”, een mix van glijden en gecontroleerde valpartijen die zowel opwindend als uitputtend was. Terug bij de kraterrand vulde Tom zijn energie aan met een ontbijt voordat hij aan het volgende deel begon: een steile afdaling naar het kratermeer.
Het meer was een visioen van schoonheid. Omringd door torenhoge kliffen schitterde het smaragdgroene water onder de middagzon, en in de verte voegde de kleine vulkaan Gunung Barujari een dramatisch element toe aan het landschap. Tom nam een duik in de nabijgelegen warme bronnen, een weldadige balsem voor zijn pijnlijke spieren, voordat hij zich opmaakte voor de volgende klim.
Weer omhoog: Naar de tweede kraterrand
De klim na de lunch naar de tweede kraterrand testte Tom’s grenzen. Met pijnlijke benen en afnemende energie ging hij in een slakkengang vooruit. Het steile pad vroeg om al zijn concentratie en doorzettingsvermogen, maar de belofte van een ander adembenemend uitzicht hield hem op de been.
Toen hij eindelijk de tweede kraterrand bereikte, was het uitzicht magisch. Wolken dreven door de vallei beneden, en het kamp leek in de hemel te zweven. Terwijl de zon onderging, genoot de groep van een welverdiende maaltijd, hun uitputting tijdelijk vergeten onder het warme licht van de zonsondergang.
De laatste dag was allemaal afdalingen
De laatste dag begon met een gevoel van voldoening. De afdaling van de tweede kraterrand naar Senaru was lang, maar minder veeleisend dan de voorgaande dagen. Tom besloot het tempo op te voeren en veranderde de wandeling in een spannende trailrun samen met twee mede-wandelaars. Het bos weerklonk met hun lach en het gekraak van bladeren onder hun voeten terwijl ze de berg af renden. Binnen enkele uren bereikte Tom de voet van de berg, waar hij zich met een mix van opluchting en trots neerzette. De tocht was voorbij, maar de herinneringen waren in zijn geest gegrift.
Terugblik op een onvergetelijk avontuur
Het beklimmen van de Rinjani was een van de meest uitdagende ervaringen in Tom’s leven, maar ook een van de meest lonende. De 3-daagse, 2-nachten top- en meertocht bracht hem tot zijn fysieke en mentale grenzen, maar bood ook ongeëvenaarde uitzichten, momenten van kameraadschap en een diep gevoel van prestatie.
Voor iedereen die overweegt de Rinjani te beklimmen, geeft Tom dit advies: bereid je voor op het onverwachte, pak slim in en omarm de reis. Want uiteindelijk gaat het niet alleen om het bereiken van de top, maar om het ontdekken van je eigen kracht en veerkracht onderweg.
